Μηδέν...

Με μηδένισες.... 
Πήρες απο μέσα μου λύπες , χαρές, εμπειρίες, σκέψεις, όνειρα τόσων ετών και τα έφερες πάλι στο μηδέν..
Σαν να ξαναγύρισα πάλι απο την αρχή χωρίς τίποτα γραμμένο στον μυαλό και στην καρδιά μου, καθαρή , εξαγνισμένη, έτοιμη για αυτό που μου προσφέρεις χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς υπαναχωρήσεις, χωρίς κακές σκέψεις...
Δεν έχω τίποτα να συγκρίνω. Δεν υπάρχει παρελθόν, μόνο παρόν και μέλλον...
Και αυτό το παρόν που θα γίνει παρελθόν, θα είναι  δικό σου...
Και αυτό το μέλλον που δεν θα ρθει ποτέ, πάλι και αυτό δικό σου θα ναι..
Και προσπαθώ με όλη μου την δύναμη να ζήσω αυτό το παρόν..που θα γίνει παρελθόν...και που δεν θα χει μέλλον...
Για να χω κάτι σημαντικό να γράψω σ αυτό το κοντέρ που μηδενίστηκε χωρίς να το περιμένω..
Δεν ξέρω τι θα γράψει...πόσα μέτρα ή πόσα χιλιόμετρα...
Το μόνο που με νοιάζει είναι αυτά να είναι καμωμένα σε όμορφους δρόμους...
Το τέλος του δρόμου δεν το ξέρει κανείς μας...ή το ξέρουμε... και ο καθένας το περιμένει για τους δικούς του λόγους...
Άλλος για να φτιάξει το μέλλον του , και άλλος για να δημιουργήσει το παρελθόν του...
Σ ευχαριστώ που με μηδένισες....η εμπειρία και μόνο άξιζε για μια ζωή....