Θλίψη ή απογοήτευση....?

Θλίψη...ή απογοήτευση....ή και τα δύο..?
Κάθεται στην πολυθρόνα στο μπαλκόνι και κοιτάει από την τρύπα της τέντας όσο πιο μακρυά μπορεί...εκεί που υπάρχει μόνο θαλασσί...
Χαζεύει από το ανοιχτό παράθυρο του αυτοκινήτου το ζευγάρι των δεκαπεντάχρονων που σαν να απέκτησαν ξαφνικά 10 χέρια ο καθένας, μόνο και μόνο για να τα ακουμπήσει ο ένας πάνω στον άλλον..
Δεν θυμώνει όταν το αυτοκίνητο που περνάει με χίλια το stop, σε φέρνει ένα βήμα μακρυά από τον ακατανόμαστο...
Μετράει τα λεπτά στα ρολόγια χωρίς να μπορεί να ξεχωρίσει τη διαφορά της μιας μέρας από την άλλη...
Κοιτάει στον καθρέφτη και αναγνωρίζει αμυδρά το πρόσωπο που βλέπει εκεί μέσα...
Ξυπνάει το πρωί και δεν ξέρει αν το κρεββάτι που βρίσκεται είναι άδειο ..ή γεμάτο με όνειρα...
Καπνίζει τα τσιγάρα χωρίς να μπορεί να πει ποτέ με σιγουριά αν της προκαλούν ευχαρίστηση ή όχι...
Γελάει με τους φίλους για τις δικές τους τις χαρές....χωρίς να μπορεί ποτέ να γελάσει με τις δικές της...
Στυλώνει τα πόδια στα ανάποδα...απλά και μόνο για την ευχαρίστηση της κόντρας..το αποτέλεσμα ίσως και δεν έχει σημασία...
Ταξιδεύει στον μεγάλο δρόμο και όταν κοιτάζει τις εξόδους δεν ξέρει αν βρίσκεται στο πήγαινε...ή στο έλα..
Γράφει σε ένα ρημάδι χαρτί για να επιβεβαιώσει ότι ο τοίχος που τα ακούει συνήθως, δεν θα τα γυρίσει πίσω...
Αγαπάει με πάθος , τόσο μεγάλο που την πνίγει σαν θηλιά στο λαιμό της...
Θλίψη...ή απογοήτευση...ή και τα δύο?
Και αυτά κομμάτια της ζωής είναι...τουλάχιστον μπορεί και τα ζει όσο καλύτερα γίνεται...


 

Αν το θες να μ αγαπήσεις ...είμαι εδώ..

23 ξημέρωμα...
12ος γύρος...και τελευταίος..
Φύλλο ? Ενα τρία καρό και ένα πέντε μπαστούνι....(καταστροφή για μένα)
Κοιτάω τον παίκτη...
Σαν να χαμογέλασαν λίγο τα μάτια του...η όχι? Σαν να κουνήθηκε λίγο απο την θέση του... ή όχι?
Οχι...Δυο άσσους έχει μέσα στο νερό...(καταστροφή για μένα)...
Αλλά θα παίξω...τουλάχιστον ας χάσω την μάχη χωρίς να λιποτακτήσω απο αυτήν...
Μετά απλώς θα σηκώσω τη σημαία της όποιας αξιοπρέπειας έχει μείνει...και θα φύγω.....
Και αυτό θα παίζει πάνω στη σκιά μου...

 

Ένα γράμμα..

"Σου γράφω ένα γράμμα...όχι πως θέλω να στο δώσω...να έτσι για να μιλήσω λίγο μαζί σου..."

ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ,
ευχήθηκα να έρθεις στην ζωή μου και κάποια δύναμη εκεί ψηλά έκανε την ευχή μου πραγματικότητα..
Είχα πεί κάποτε ότι πρέπει να προσέχουμε τι ευχόμαστε γιατί μπορεί και να μας συμβεί και έγινα εγώ η πράξη στην ίδια μου τη σκέψη..
Η δυστυχία μου είναι ότι δεν ολοκλήρωσα καλά την σκέψη μου..σαν την ευχή που δίνεις στο τζίνι όταν βγαίνει από το λυχνάρι και σε ρωτάει τι θέλεις...και εσύ πρέπει γρήγορα και σωστά να σκεφτείς και να του απαντήσεις με μια πρόταση ολοκληρωμένη και χωρίς λάθη..
Και εγώ είπα....Κάνε με να ερωτευτώ πολύ....και εκείνος το έκανε....και η πρόταση ήταν όλη ένα λάθος..
Ήθελα να πω...Κάνε να έρθει στην ζωή μου κάποιος που θα ερωτευτώ πολύ και θα με ερωτευτεί και εκείνος πολύ...μα δεν το είπα...ίσως γιατί νόμιζα ότι αυτό εννοείται...
Μα δεν εννοείται τελικά...
Και επέμεινα τόσο καιρό μετά, να ζώ ακόμα μαζί σου έναν έρωτα που είναι μοναχικός..μονόπλευρος...μονοδιάστατος..παράλληλος με σένα που τριγυρνάς γύρω από αυτόν σαν την μέλισσα πάνω  από το λουλούδι..που λίγο πριν κάτσει πάνω σ αυτό...απλώς σηκώνεται και φεύγει..
Και βρίσκομαι εδώ να γράφω όλα αυτά όχι γιατί θα σταματήσουν να υπάρχουν αλλά γιατί φοβάμαι κάποια στιγμή μήπως φύγω και δεν είναι κάπου γραμμένα..
Και αυτός ο έρωτας είναι πέρα και πάνω από μένα...δεν μπορώ να τον φυλάξω πουθενά...δεν χωράει στο κορμί μου..δεν χωράει στην καρδιά μου , ξεπερνάει τον όγκο που καταλαμβάνω και βρίσκεται .....βρίσκεται εκεί που κοιτάει η ματιά μου, στον κάθε ήχο που ακούω, κάτω από τα πέλματά μου την ώρα που περπατάω..στον αέρα που εκτοπίζουν τα χέρια μου..στο κρύο ή στην ζέστη που νιώθω στο κορμί μου...
Βρίσκεται εκεί κολλημένος όλο και περισσότερο και με τρομάζει γιατί γίνεται βάρος που δεν το νιώθω ...αλλά το αισθάνομαι...
Γίνεται ένα δεύτερο εγώ που δεν μπορώ και δεν θέλω να το διώξω από πάνω μου...
Και είσαι εσύ Αγάπη μου αυτό που ζήτησα , αυτό που πόθησα, αυτό που κοιτάω και χάνεται οτιδήποτε υπάρχει εκεί γύρω...
Και θα θελα αυτό το γράμμα να είναι γράμμα ερωτικό, σαν αυτά που διαβάζουμε στα μυθιστορήματα και κλαίμε και λέμε...."μπορεί κανείς να αγαπήσει τόσο πολύ που η πένα στα χέρια του να γίνεται εικόνα?"
Μπορεί Αγάπη μου...στο ορκίζομαι ότι μπορεί..
Αλλά δεν είναι...είναι απλώς ένα γράμμα που φτιάχνουν τα δάχτυλά μου νομίζοντας ότι κάποια στιγμή θα το διαβάσεις..και τότε ίσως καταλάβεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι τυχεροί πάνω σ αυτήν την γη...που ζουν αυτού του είδους την αγάπη ακόμα και αν η αγάπη αυτή είναι στείρα, ανάπηρη...
Και η τύχη είναι όλη δικιά μου Αγάπη μου που μπορώ και νιώθω μ αυτόν τον τρόπο...
Λυπάμαι που δεν είσαι και εσύ τόσο τυχερός αλλά στην περίπτωσή μας ξέρω ότι το επέλεξες ο ίδιος...
Αν κάποια στιγμή Αγάπη μου το νιώσεις, ένα κομμάτι δικό μου θα είναι πάντα εδώ..χωρίς εγωισμό, χωρίς γιατί, χωρίς ανάγκη για ερωτήσεις και απαντήσεις...
Και αν τότε τα μαλλιά μου χρωματίζονται μόνο με βαφή...και αν η κρέμα στο πρόσωπό μου στοιχίζει περισσότερα από τον μισό μου μισθό...η αγάπη που σου έχω θα είναι τόσο νέα που θα μπορεί να κάνει ότι και ένα κορίτσι 20 χρονών...
Μεγάλη κουβέντα αλλά θα την πω γιατί την νιώθω...Τ.D.
Ξέρεις εσύ..

Poker game...

Σιγά τη δυσκολία...
Χαρτιά ξέρω, οι κανόνες του σχετικά εύκολοι...
Ένα και ένα κάνει δύο....εκεί κερδίζεις , εκεί χάνεις..
Και κάθομαι στην αναπαυτική πολυθρόνα να παίξω..
Λεφτά έχω..όχι περιουσία...αλλά έχω....
Και θετική διάθεση έχω...και εμπιστοσύνη στον εαυτό μου έχω...και ο παίκτης απέναντι...στα ίσα μου.
Και ξεκινάμε...
Λέω δεν θα μπλοφάρω...ας κερδίσει ο καλύτερος...
Πρώτος γύρος...κερδίζω....δεύτερος γύρος κερδίζω...τρίτος γύρος δυσκολεύομαι λιγάκι...αλλά συνεχίζω να κερδίζω...
Τέταρτος γύρος...δεν έχω καλό χαρτί....κάνω ότι έχω όμως....με φτάνει μέχρι το τέρμα και καίγομαι...χάνω τα μισά λεφτά....
Πέμπτος γύρος...δεν έχω καλό χαρτί....δεν θα ξαναμπλοφάρω....αποσύρομαι .....
Έκτος γύρος χαμένη από χέρι..
Έβδομος γύρος....τα χρήματα λιγοστεύουν κατά πολύ
Όγδοος γύρος...κάτι πάει να γίνει πάλι...είπα θα ξαναμπλοφάρω και βρίσκομαι άνετη απέναντι στον -τελικά- δυνατό παίκτη αλλά πάλι δεν κερδίζω...χάνουμε και οι δύο ...καλό χαρτί δεν είχε κανένας μας...
Ένατος γύρος....πιο χαμένη δεν γίνεται
Δέκατος γύρος....επιτέλους...κερδίζω ξανά...μου ρχεται καλό χαρτί...παίζω εύστοχα...έρχονται καλά και τα υπόλοιπα....και ναι αγαπητέ μου τώρα στέκομαι αντάξια απέναντί σου...
Ενδέκατος γύρος....η απόλυτη καταστροφή....κακό πρώτο χαρτί, χειρότερα τα επόμενα...ο παίκτης απέναντί μου στα καλύτερά του...τον κοιτάω στα μάτια για να καταλάβω και δεν δείχνει τίποτα...
Κανένα συναίσθημα...κερδίζει ...χάνει...? Δεν ξέρω...
Ατάραχος και σταθερός...με χέρια που δεν τρέμουνε...με μάτια που δεν προδίδουν....
Καμιά σταγόνα ιδρώτα στο μέτωπό του...
Τον κοιτάω και προσπαθώ να τον διαβάσω και είναι σαν να διαβάζω λευκό χαρτί..
Μα που είναι τα γράμματα...? Αόρατο μελάνι ή απλά δεν υπάρχουν?
Δεν σε υπολόγισα καλά παίχτη ...νόμιζα ότι παίζαμε στα ίσα αλλά από ότι φαίνεται εσύ ξέρεις πολύ καλύτερα χαρτιά, πολύ καλύτερο πόκερ και πολύ καλύτερη μπλόφα...
Έχεις ξαναπαίξει πολλά τέτοια παιχνίδια...και μάλλον όλα είναι κερδισμένα....
Και εγώ ξεκίνησα όχι για να κερδίσω τον αγώνα...αλλά για να θυμόμαστε τον αγώνα σαν κάτι μοναδικό , να θυμόμαστε τις ώρες που παίξαμε, τα λεφτά που κερδίσαμε ή που χάσαμε και στο τέλος να μην μας νοιάζει ποιος από τους δυο έχει κερδίσει τα περισσότερα γιατί ο καθένας περιμένει να κερδίσει κάτι διαφορετικό από τον άλλον..

Δωδέκατος γύρος...είπα ότι θα είναι ο τελευταίος....
Δεν είμαι ηττοπαθής ...καθόλου μάλιστα....αλλά μάλλον θα χάσω...
Ο παίκτης δεν παίζει πόκερ...παίζει με μένα...

Δώρο για μένα...

Εχθές έκλεισα τα 40...
Η αλήθεια είναι ότι το μεγάλο σοκ το έπαθα στα 30..Εκείνο το δύο μπροστά μπροστά φάνταζε πολύ ωραίο και πολύ μακρινό απο οτιδήποτε κακό..
Μπαίνοντας το 3 σαν να αλλάζει η ζωή σου.
Το 4 φαντάζει μάλλον ενδιαφέρον γιατί μπαίνεις σε διαδικασία να μετρήσεις τον εαυτό σου στο πόσο αντέχει ακόμα..
Στην ευχή που μου δώσανε .."να τα εκατοστήσεις" απάντησα με χιούμορ "δεν βάζετε κάτι παραπάνω γιατί το 100 είναι κοντά πιά?"
Και εχθές το βράδυ κλείνοντας η μέρα...και μετρώντας πια 40 και μία, είπα να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου...
Ένα ποτό που θα το φτιάξω μόνη μου με μια συνταγή που δεν φαίνεται να είναι πολύ ωραία αλλά υπόσχεται εγγυημένο αποτέλεσμα...
Παίρνω το ποτήρι, το βουτάω στην ζάχαρη για να γλυκάνει λίγο , βάζω δύο παγάκια για να μην νερώσει και πολύ και ξεκινάω...
25ml εγωισμό, 20ml αξιοπρέπεια, 20ml αγάπη για τον εαυτό μου, 10ml αδιαφορία, 30ml αυτά που θέλω, 20ml αυτά που μπορώ να αντέξω, 50ml εκτίμηση, 20ml μυαλό. ΄
Μου έχουν μείνει άλλα δύο υλικά...καρδιά και ψυχή....αλλά δεν τα γράφει πουθενά στην συνταγή.....τα παίρνω και τα κλείνω στο ψυγείο.
Παίρνω το ποτήρι και ανακατεύω καλά...
Μυρίζει λίγο άσχημα είναι η αλήθεια...και το χρώμα είναι λίγο περίεργο...
Ξαναδιαβάζω την συνταγή απο την αρχή...όχι λάθος δεν έκανα....
Με καλαμάκι? η χωρίς?
Μπα...καλύτερα μονορούφι....
Έχω βάλει και την ζάχαρη...πόσο άσχημο μπορεί να είναι...?
Άντε στην υγειά μου....χρόνια μου πολλά...(είπαμε πάνω απο 100)...και το πίνω....
Μπλιάχ....
Περιμένω...περιμένω...δεν νιώθω τίποτα περίεργο..τίποτα διαφορετικό...
Μα καλά τι λέει η συνταγή? πότε θα επιδράσει επιτέλους...?
Ξύπνια όλη νύχτα περιμένω την επίδραση...
Μήπως να κάνω ένα τσιγάρο να το βοηθήσω...και κάνω μισό πακέτο.....

Μήπως να πιώ και τίποτα άλλο να τ ανακατέψω...και πίνω μισό μπουκάλι..

Μήπως να φύγουν και τίποτα δάκρυα να φύγει το κακό κάρμα...και κλαίω πάνω απο δύο ώρες....

Περιμένω να νιώσω κάτι και απλά δεν νιώθω τίποτα...

Μήπως όμως αυτή να ήταν η συνταγή?

Όχι να νιώθεις κάτι άλλο αλλά να μην νιώθεις τίποτα απολύτως...

Δεν νιώθω τίποτα απολύτως....

Αφού δεν νιώθω..πώς μπορώ και ακούω ακόμα την καρδιά και την ψυχή μου μέσα στο ψυγείο να κλαίνε....?

Σε λίγο θα παγώσουν και δεν θα μπορούν να κλάψουν και αυτές...

Χρόνια πολλά μικρή μου.....στην υγειά σου!

H επόμενη μέρα....

Αυτή ομολογώ ότι με τρομάζει....
Με τρομάζει τόσο πολύ γιατί δεν ξέρω αν η μέρα αυτή θα φέρει την ηρεμία που ψάχνω ή την αναταραχή που δεν περιμένω...
Και τώρα πιά, ένα βήμα πριν απο αυτήν,  ένα συνεχόμενο μπέρδεμα στο μυαλό μου για το άν την θέλω ή δεν την θέλω, άν θα την αντέξω ή δεν θα αντέξω..
Και τα πράγματα ήρθαν έτσι που δεν μπόρεσα απο ότι φαίνεται να κάνω τίποτα για να την αποφύγω..
Και σε νιώθω να χάνεσαι....όλο και πιο πολύ....
Στην αρχή το ένιωσα ψυχικά , τώρα θα το βιώσω και με τα μάτια μου...
Και θα κοιτάω και δεν θα είσαι εκεί, και θα σε φωνάζω και δεν θα απαντάς, και δεν θα χω κανέναν λόγο πλέον να σε παίρνω στο τηλέφωνο..
Και οι μέρες θα περνούν και  αυτό το λίγο κομμάτι σκοινί που κρατιόμουνα μέχρι στιγμής κάηκε και αυτό...
Και δεν ξέρω άν το ευχόμουν και συνέβει ή απλά ο Θεός αποφάσισε για μια ακόμη φορά να μου πάει κόντρα..
Και στην φιλική συμβουλή ότι αυτό μόνο για καλό μπορεί να είναι , τρομάζω ακόμα περισσότερο γιατί εγώ αυτό το καλό δεν μπορώ ακόμη να το δώ...
Και αυτή η επόμενη μέρα, που θα ναι όλα αλλιώς, που θα πρέπει να ξεκινήσω κάτι απ την αρχή-και δεν το θέλω καθόλου-, που θα χρειαστεί να ξεχάσω ότι έχει γίνει πριν για να μπορώ να προχωρήσω, που πάντα θα συγκρίνω τα αστέρια με την γη και αυτά θα βγαίνουν πάντα νικητές, θα είναι ή η σωτηρία μου...ή η καταστροφή μου.
Και θα μου λείπεις...τόσο πολύ που θα πονάει....
Το ξέρω , ούτε τώρα σε έχω..., τότε απλώς θα είναι με σφραγίδα και υπογραφή ..
Η επόμενη μέρα...που δεν θέλω να την ζήσω....

Just pretend....

Επειδή καμμιά φορά το μυαλό θέλει αλλά το χέρι δεν μπορεί, δανείζομαι κάτι πολύ αγαπημένο που το ανακάλυψα και το αφιέρωσα κάποια στιγμή εκεί που ταίριαζε όσο τίποτα άλλο..
Και εκεί θα παραμείνει αφιερωμένο...







Pretend this poem is me, and I am with you
I hold you in the circle of my fire.

Come into me, and time and space with vanish,
You and I alone, joined at the root.

There is a special room where I am with you
I close the door and you are in my arms.
You become my skin, my self, my world,
Till I go back to sleep in lonely darkness.

So we defeat the miles and months between us
We make love in our hearts if not in touch.
You are more to me in hope and passion
Than any man who brushes by my day.