Ένα γράμμα..

"Σου γράφω ένα γράμμα...όχι πως θέλω να στο δώσω...να έτσι για να μιλήσω λίγο μαζί σου..."

ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ,
ευχήθηκα να έρθεις στην ζωή μου και κάποια δύναμη εκεί ψηλά έκανε την ευχή μου πραγματικότητα..
Είχα πεί κάποτε ότι πρέπει να προσέχουμε τι ευχόμαστε γιατί μπορεί και να μας συμβεί και έγινα εγώ η πράξη στην ίδια μου τη σκέψη..
Η δυστυχία μου είναι ότι δεν ολοκλήρωσα καλά την σκέψη μου..σαν την ευχή που δίνεις στο τζίνι όταν βγαίνει από το λυχνάρι και σε ρωτάει τι θέλεις...και εσύ πρέπει γρήγορα και σωστά να σκεφτείς και να του απαντήσεις με μια πρόταση ολοκληρωμένη και χωρίς λάθη..
Και εγώ είπα....Κάνε με να ερωτευτώ πολύ....και εκείνος το έκανε....και η πρόταση ήταν όλη ένα λάθος..
Ήθελα να πω...Κάνε να έρθει στην ζωή μου κάποιος που θα ερωτευτώ πολύ και θα με ερωτευτεί και εκείνος πολύ...μα δεν το είπα...ίσως γιατί νόμιζα ότι αυτό εννοείται...
Μα δεν εννοείται τελικά...
Και επέμεινα τόσο καιρό μετά, να ζώ ακόμα μαζί σου έναν έρωτα που είναι μοναχικός..μονόπλευρος...μονοδιάστατος..παράλληλος με σένα που τριγυρνάς γύρω από αυτόν σαν την μέλισσα πάνω  από το λουλούδι..που λίγο πριν κάτσει πάνω σ αυτό...απλώς σηκώνεται και φεύγει..
Και βρίσκομαι εδώ να γράφω όλα αυτά όχι γιατί θα σταματήσουν να υπάρχουν αλλά γιατί φοβάμαι κάποια στιγμή μήπως φύγω και δεν είναι κάπου γραμμένα..
Και αυτός ο έρωτας είναι πέρα και πάνω από μένα...δεν μπορώ να τον φυλάξω πουθενά...δεν χωράει στο κορμί μου..δεν χωράει στην καρδιά μου , ξεπερνάει τον όγκο που καταλαμβάνω και βρίσκεται .....βρίσκεται εκεί που κοιτάει η ματιά μου, στον κάθε ήχο που ακούω, κάτω από τα πέλματά μου την ώρα που περπατάω..στον αέρα που εκτοπίζουν τα χέρια μου..στο κρύο ή στην ζέστη που νιώθω στο κορμί μου...
Βρίσκεται εκεί κολλημένος όλο και περισσότερο και με τρομάζει γιατί γίνεται βάρος που δεν το νιώθω ...αλλά το αισθάνομαι...
Γίνεται ένα δεύτερο εγώ που δεν μπορώ και δεν θέλω να το διώξω από πάνω μου...
Και είσαι εσύ Αγάπη μου αυτό που ζήτησα , αυτό που πόθησα, αυτό που κοιτάω και χάνεται οτιδήποτε υπάρχει εκεί γύρω...
Και θα θελα αυτό το γράμμα να είναι γράμμα ερωτικό, σαν αυτά που διαβάζουμε στα μυθιστορήματα και κλαίμε και λέμε...."μπορεί κανείς να αγαπήσει τόσο πολύ που η πένα στα χέρια του να γίνεται εικόνα?"
Μπορεί Αγάπη μου...στο ορκίζομαι ότι μπορεί..
Αλλά δεν είναι...είναι απλώς ένα γράμμα που φτιάχνουν τα δάχτυλά μου νομίζοντας ότι κάποια στιγμή θα το διαβάσεις..και τότε ίσως καταλάβεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι τυχεροί πάνω σ αυτήν την γη...που ζουν αυτού του είδους την αγάπη ακόμα και αν η αγάπη αυτή είναι στείρα, ανάπηρη...
Και η τύχη είναι όλη δικιά μου Αγάπη μου που μπορώ και νιώθω μ αυτόν τον τρόπο...
Λυπάμαι που δεν είσαι και εσύ τόσο τυχερός αλλά στην περίπτωσή μας ξέρω ότι το επέλεξες ο ίδιος...
Αν κάποια στιγμή Αγάπη μου το νιώσεις, ένα κομμάτι δικό μου θα είναι πάντα εδώ..χωρίς εγωισμό, χωρίς γιατί, χωρίς ανάγκη για ερωτήσεις και απαντήσεις...
Και αν τότε τα μαλλιά μου χρωματίζονται μόνο με βαφή...και αν η κρέμα στο πρόσωπό μου στοιχίζει περισσότερα από τον μισό μου μισθό...η αγάπη που σου έχω θα είναι τόσο νέα που θα μπορεί να κάνει ότι και ένα κορίτσι 20 χρονών...
Μεγάλη κουβέντα αλλά θα την πω γιατί την νιώθω...Τ.D.
Ξέρεις εσύ..