"Εγώ"

Κάποιος θα μπορούσε προφανώς να το πεί και τραγική ειρωνία...Να χρησιμοποιώ το "εγώ" σαν δείγμα του εαυτού μου -κάτι που μοιάζει εγωιστικό-...ενώ στην ουσία όταν χρειάζεται να φέρω αυτό το "εγώ" στην επιφάνεια , να έχω την μαγική ικανότητα να το εκμηδενίζω....
Προφανώς υπάρχουν αυτές οι φορές που χρειάζεται να βγαίνει μπροστά και να παίρνει τα ηνία σ αυτόν τον άκρως και άκρων συναισθηματικό εαυτό μου και εκεί γίνεται ανεξέλεγκτο.
Δεν είναι ότι δεν θέλω να το κοντρολάρω...ούτε ότι δεν ξέρω να το χρησιμοποιήσω...
Είναι ότι άτυπα επέλεξα στην ζωή μου να μπαίνει δεύτερο ή και τρίτο πίσω από συναισθήματα και ανάγκες που είναι πιο ισχυρά απο αυτό...
Είναι ότι πιστεύω ενδόμειχα ότι χωρίς αυτό είμαι πιο αθώα και πιο ανοικτή απέναντι στους ανθρώπους...Είναι ότι για μένα η συγχώρεση δεν είναι αδυναμία αλλά δύναμη....
Είναι ότι περιμένω απο τους άλλους να το αναγνωρίσουν και όχι να το πατήσουν με όλη τους την δύναμη...
Συχνά πέφτω έξω...πιο συχνά απο ότι θέλω ή απο ότι περιμένω...
Αλλά επιμένω..
Και δεν ξέρω άν κάνω καλά που επιμένω...αλλά όταν πιστεύεις σε κάτι πολύ δεν πρέπει να κάνεις τα αδύνατα δυνατά να το υποστηρίζεις μέχρι τέλους?
Ποιό τέλος όμως? Το δικό μου? Του "εγώ" των υπολοίπων? Της αξιοπρέπειάς μου..? Ποιό τέλος?
Και αυτό το 2% που διατυμπανίζω να τελευταία χρόνια ότι δεν αφήνω κανέναν να το πατήσει...τελικά το έχουν πατήσει?..το έχουν καταπατήσει? ή είναι τόσο μακρυνό που τελικά πριν το πατήσει κάποιος εγώ απλώς δεν το βλέπω?
Μα κάθε φορά που με ρωτάει..."να βγώ τώρα..? ήρθε η ώρα μου..." εγώ γιατί δεν το αφήνω ? Γιατί τραβάω τα όρια ? Και όταν αυτά τα όρια σπάσουν...ποιος θα σπάσει πρώτος...οι άλλοι? η εγώ? (πάλι οι άλλοι πριν απο μένα....)
Ουτοπικό το "εγώ" τελικά....
Το μόνο που εννοείται μέσα απο αυτό είναι ένας ξεχωριστός και μοναδικός άνθρωπος ίσως διαφορετικός απο τους άλλους..
Τελικά πειράζει αυτό?
ΟΧΙ, ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ.