Και το μυαλό μου τραμπάλα...μια απο την μία πλευρά και μία απο την άλλη χωρίς ποτέ μέχρι στιγμής το βάρος να με πάει προς εκεί που πρέπει....
Και νιώθω σαν παιδί στην παιδική χαρά , που το βάλανε στην τραμπάλα μαζί με ένα άλλο με το ίδιο βάρος ακριβώς και δεν μπορώ να του επιβληθώ με τίποτα...
Και ανεβαίνω, κατεβαίνω .....και προσπαθώ να το κρατήσω στον αέρα και να νικήσω..και αυτή η νίκη δεν έρχεται ποτέ...
Και απο την μία είναι πολύ ωραίο το παιχνίδι...από την άλλη ζαλίστηκα και θέλω να κατέβω....να παίξω κάτω στα χαλίκια με τον κουβά και το φτιαράκι μου....
Μα δεν μπορώ...και γύρω μου κανείς να βάλει λίγο βάρος παραπάνω απο την δική μου πλευρά..
Μια ψηλά ..και νιώθω αστέρι...μια χαμηλά και νιώθω χώμα... και στο ενδιάμεσο ο κίνδυνος να πέσω...
Το ξέρω ότι πρέπει να κάνω κάτι, το ξέρω ότι πρέπει να κατέβω απο εκεί...αλλά δεν έχω την δύναμη να το κάνω..και τα υπόλοιπα παιδιά γύρω μου παίζουν τα δικά τους παιχνίδια...
Και εγώ νιώθω έρμαιο μιας τραμπάλας , μιας τραμπάλας που καθορίζει την ηρεμία μου, το μυαλό μου, την ψυχή μου..
Και θέλω να φύγω απο εκεί, να μην την βλέπω κάν, να μην ξανανέβω ποτέ, να μην είμαι ποτέ πια στ αστέρια αλλά και ποτέ πια στο χώμα..
Και αυτή η τραμπάλα έχει γίνει απο μόνη της όλη η παιδική χαρά...δεν βλέπω άλλα παιχνίδια, δεν βλέπω πώς να βγώ απο εκεί μέσα...
Δεν θυμάμαι πώς μπήκα, πόσο κάθησα, πώς ανέβηκα εκεί...με νοιάζει μόνο εκείνο το ψηλά -σαν σοκολάτα χωρίς περιτύλιγμα - και αυτό το χαμηλά - σαν παγωτό που έχει λιώσει και δεν μπορώ να το φάω -...
Πεθαίνω δυο φορές όταν είμαι μακρυά σου...και παραμένω στην τραμπάλα.....
Ελπίζω να βρεις την ψυχική σου ηρεμία και να μην είσαι άλλο σε τραμπάλα. Ηρεμία αποζητάμε όλοι άλλωστε. Σου αξίζει η ηρεμία. Να επικεντρωθείς σε ένα παιδάκι που είναι εκεί κοντά στην τραμπάλα και σε ζητάει. Το πιο όμορφο αγόρι όλου του κόσμου που κι εγώ πεθαίνω μακρια του χαχα. Σε φιλώ γλυκά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜικρή μου , σ ευχαριστώ που βρίσκεις χρόνο και μου γράφεις. Και αυτό το παιδάκι είναι ο λόγος που αντέχω ακόμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε φιλώ