3.43 π.μ......

Και είναι εκείνη η στιγμή που η κόρη του ματιού μου προσπαθεί να εστιάσει στο ρολόι ενώ ταυτόχρονα το μυαλό μου παρακαλάει να μην είναι 3 αυτό που βλέπω πρώτο πρώτο αλλά 8...
Αλλά δεν είναι....
Είναι 3.43 και το χρώμα στο παράθυρο μου είναι ακόμα μαύρο...
Και ξέρω ότι ήρθε πάλι η ώρα που θα μπείς στο μυαλό μου και δεν θα μ αφήσεις να κοιμηθώ ξανά....
Και ενώ παρακαλάω να βγείς...δεν κάνω τίποτα άλλο παρά το να σε σκέφτομαι...
Και αλλάζω τη θέση στο μαξιλάρι....και λέω προσευχές να σε ξεχάσω....και το μόνο που γίνεται είναι να γράφεις στο μυαλό μου ιστορίες που δεν αφήνουν τα μάτια μου να κλείσουν...
Και εκείνος ο καναπές που την πλάτη του την ονομάζω "στέρνο σου"..και εκείνα τα μικρά μαξιλαράκια που τα ονομάζω "χέρια σου"..γίνεται η μόνη συντροφιά μου...
Και εκείνο το κουτί που αλλάζει τα χρώματα σε δευτερόλεπτα γίνεται ο τρόπος να απομακρύνεσαι λίγο απο τα μάτια μου...και να τα αφήνει να κλείνουν λίγο μέχρι που η σκέψη σου έρχεται πάλι κοντά μου και το νερό στα μάτια μου κυλάει στα "χέρια σου" και χάνεται...
Και εγώ...κολλάω στο "στέρνο σου" και παίρνω κομμάτι απο τη ζεστασιά σου...και κάνω πως ζώ στο όνειρό μου μπας και με πάρει ο ύπνος....
Τίποτα....

Γιατί έχεις γίνει ο ύπνος μου....το όνειρό μου....η πρώτη μου σκέψη το πρωί....το νερό στην βρύση που πλένομαι....το άρωμα στο δωμάτιό μου....τα παπούτσια που φοράω...
Έχεις γίνει το μόνιμο 3  που βλέπω στο ρολόι μου...η έχεις γίνει απλώς ο έρωτας της ζωής μου...