Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

Το απόλυτο καθόλου...

Μια φίλη μου παιδική, έχει και αυτή θέση εδώ μέσα "κλέβοντας" της μια έκφραση σε μια πολύ απλή ερώτηση.
Ερώτηση...."Πώς νιώθεις?" με απάντηση ...."Το απόλυτο καθόλου"...
Πήρα την άδειά της να το κλέψω για να γράψω γιατί αυτή η έκφραση μου φάνηκε τόσο κοντά μου, τόσο μέσα μου που καλύτερα δεν θα μπορούσα να απαντήσω και εγώ η ίδια...
Προσπάθησα να την καταλάβω για να δώ γιατί χρησιμοποίησε αυτές τις λέξεις και όχι κάποιες άλλες...
"Απόλυτο"
Δεν αφήνει κανένα περιθώριο για εναλλακτική έκφραση. Για κάτι που να το μπέρδεψες, να το παρανοήσες, να μην το καταλάβες. Χρησιμοποίησε την ακραία λέξη για να δείξει το μέγεθος..., το ύψος....το άφταστο..
"Καθόλου"
Όχι "τίποτα". Όχι...
Το "τίποτα" σαν να δηλώνει ότι κάτι δεν υπήρχε ποτέ. Το "καθόλου" δηλώνει ότι κάτι υπήρχε και τώρα δεν υπάρχει πλέον. Στέγνωσε.
Τι όμως? Ο Έρωτας? Το Πάθος? Η προσμονή? Η Ανάγκη? Το Όνειρο? Το Μέλλον?
Όχι..
Η Ελπίδα. Αυτή έφτασε στο καθόλου.
Αυτή που κρατάμε με νύχια και με δόντια με την προσμονή να μην πεθάνει ποτέ. Με την προσμονή να μας κρατήσει ζωντανούς. Αυτή έφτασε στο καθόλου.
Και προσπαθώ αγαπημένη μου φίλη και εγώ με την σειρά μου εξηγώντας γιατί νιώθω το απόλυτο τίποτα να δω που πήγε η Ελπίδα.
Γυρίζω τον μεγάλο κάδο που την έχω και δεν πέφτει σταγόνα. Κοιτάω τον κάδο στο φως να διακρίνω μια σκιά και δεν βλέπω τίποτα. Απλώνω το χέρι μέσα στον κάδο για να πιάσω ίσως την τελευταία μορφή της σκόνης της και το χέρι μου βγαίνει καθαρό.
Αυτό είναι το Απόλυτο Καθόλου αγαπημένη μου φίλη. Ο θάνατος της Ελπίδας.
Και όταν αυτή πεθάνει , τότε όλα μέσα σου γίνονται μια μάζα. Και αυτή η μάζα δεν σου αφήνει περιθώρια να σκεφτείς, να στεναχωρηθείς, να νιώσεις, να κλάψεις.
Την φοβάσαι που την βλέπεις να πεθαίνει αλλά σαν να υπάρχει ένα χέρι που σε τραβάει, παραμένεις εκεί να ακούσεις την τελευταία της ανάσα
Και μετά να την κάνεις τι? Να την θάψεις? Πού? Ποιο μέρος την χωράει? Ποιο μέρος την αντέχει?
Γιατί αυτή, η "Απόλυτη", που κάποτε ήτανε τεράστια και τώρα είναι στο "Καθόλου" ήταν αυτή που σε κράταγε με τη σειρά της ζωντανή, σου έδινε κουράγιο να περιμένεις, σου στέγνωνε τα δάκρυα στα μάτια σου, έφερνε τον ύπνο στο κρεββάτι σου, προκαλούσε το στόμα σου να χαμογελάσει όταν όλα φαινόντουσαν μάταια.
Ελπίδα μου πέθανες. Δεν ξέρω που να σε βάλω σ αυτήν την κατάντια.
Συγνώμη που δεν μπόρεσα να σε κρατήσω ζωντανή.
Συγνώμη που δεν μπόρεσα να παρατείνω άλλο τη ζωή σου.
Συγνώμη που σε άφησα να γίνεις πιο δυνατή από μένα ενώ ήξερα ότι κάποια στιγμή θα καταρρεύσεις.

Και μετά το "Απόλυτο Καθόλου" τι?
Ας αφαιρέσουμε την λέξη "απόλυτο". Ούτε αυτή ζει πια.
Ας προσθέσουμε στην λέξη "καθόλου". Και ας το κάνουμε.."............................." Ότι αντέχει ο καθένας...

6 σχόλια:

  1. Όλοι μας μια καταθλιψούλα την έχουμε. Αλλά, βρε παιδί μου, εσύ μου φαίνεται ότι το πήρες πολύ βαριά. Άσε την ελπίδα λίγο να ξανακάνει την εμφάνιση της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν είναι κατάθλιψη. Το χω σκεφτεί πολύ σοβαρά. Στην κατάθλιψη δεν τα βλέπεις αυτά. Δεν βλέπεις τίποτα.
    Και εγώ τώρα βλέπω. Λες να ξαναζωντανέψει?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μου φαίνεται πως ναι! Και μπορώ να σκεφτώ μια υπαρξη που θα σε βοηθησει σε αυτό. Είναι ακόμα άγουρη, μόλις τριών αλλά κρύβει μέσα της όλη την ελπίδα του κόσμου. Εκεί βασίσου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. αααχ μελαγχόλησα.

    μάλλον τώρα κατάλαβα.
    τι νιώθω;
    τοαπολυτοκαθολου

    καλώς με βρήκες.
    xxxxxxx
    :*

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Kαλώς σε βρήκα λοιπον.
    Τελικά υπάρχουν κι άλλες ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το απόλυτο καθόλου είναι το τέλος όλων αυτών που φεύγουν και η "παράξενη γαλήνη" πριν τον ερχομό των νέων που θα έρθουν.
    Είναι μια ΠΑΥΣΗ που έχει διαφορετική χρονική διάρκεια για τον καθένα μας και ίσως για λίγο περικλύει τα πάντα....την παραδοχή ότι η ελπίδα δεν μπορεί να σωθεί πια και ταυτόχρονα την αντίληψη ότι μπορεί μια νέα ελπίδα θα ξαναγεννηθεί υπό διαφορετικές συνθήκες...απλά...θέλουμε να κρατήσουμε για πάντα αυτό που ζούμε τώρα.

    έτσι το βλέπω εγώ :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή