Καημός....

Ζεϊμπέκικο...
Ζευς και Μπέικος (ψωμί)....
Θεός και φαγητό....
Έπρεπε κάπου να υπάρχει και η λέξη καημός...ίσως την ξέχασαν επίτηδες για να την προσθέτει ο καθένας που σηκώνεται για να τον χορέψει...
Και τον πήρα αυτόν τον καημό μαζί με φίλους που ξεχειλίζουν από ενδιαφέρον και αγάπη , και πήγα να τον χορέψω...
Και στο άκουσμα της πρώτης νότας σαν να χτύπησε τα πόδια μου κεραυνός...Προσταγή να σηκωθούν και να γίνουν βάρος στο ξύλινο πάτωμα...
Τι και αν την επόμενη μέρα τα τακούνια μου ήθελαν να κάνουν επίσκεψη στον τσαγκάρη...τι και αν ο ιδρώτας πότισε την μπλούζα μου...τι και αν η κούραση φώναζε δυνατά να κάτσω στην καρέκλα...
Καημέ μου , για πάρτη σου σηκώθηκα...
Σηκώθηκα να ξελαφρώσω λίγο από το βάρος σου....να αφήσω κάποια κομμάτια σου στις νότες που στόλιζαν τα αυτιά μου, στα λόγια του τραγουδιού που ψιθύριζα ...
Βόγγαγε το πάτωμα από τα τακούνια που το χτυπούσαν σαν σφυριά...άνοιγε ο ουρανός από τα χέρια που άπλωναν προς τα πάνω σαν να παρακαλούσαν....και μετά στροφή ....στροφή και κάθεσαι στα γόνατά σου....απλώνεις το χέρι και σαν μαγικό ραβδί ανοίγεις την γη από κάτω σου....
Και τότε όλα γίνονται ένα...
Ένα συνονθύλευμα ψυχής και σώματος και καρδιάς και καημού που θέλουν να φτάσουν τα άκρα για να εμποδίσουν τα δάκρυα που έρχονται στα μάτια σου...
Γιατί στο ζεϊμπέκικο δεν κλαις...
Ούτε γελάς..
Είσαι εσύ και κανένας άλλος....Δεν σε βλέπει κανείς....Δεν σ ακούει κανείς....
Δεν χορεύεις για κάποιον....χορεύεις για σένα...

Απλά εύχεσαι να ήταν εκεί για να σε δει....να δει αυτό που είσαι, αυτό που μπορείς να γίνεις, αυτό που κουβαλάς και αυτό που του υπόσχεσαι...
Εύχεσαι να ήταν εκεί να δει τον καημό σου και να ρθει να τον πάρει...να μην σε πονάει πια , να μην σε βαραίνει....
Και εσύ γυρίζεις ακόμα με τον καημό σου σαν κάπα από τη μια να σε ζεσταίνει και από την άλλη να σε προστατεύει από το κρύο..
Και συντροφιά σου επτά νότες καλοκαμωμένες , δάχτυλα που τις δουλεύουν , χορδές που τις τραγουδάνε και βλέμματα που τις συντροφεύουν....
Και όταν κάθεσαι στην καρέκλα...ο καημός εκεί...
Για λίγο τον αφομοίωσες, τον έκανες ένα με το χορό και τη στροφή πάνω στο πάτωμα, και μετά επανήλθε για να σου θυμίσει ότι η ζωή σου είναι ζεϊμπέκικο διαρκείας....

Υποχώρηση και Αποχώρηση..........

Και είπα ότι ο πάγος θα κράταγε....
Μα κάθε φορά που πλησιάζες  κοντά τον έκανες να λιώνει...
Και εγώ έβαζα πάλι την καρδιά μου στο ψυγείο να παγώσει..και πίστευα ότι το ένα στρώμα πάγου - όσο λεπτό και αν ήταν - πάνω στο άλλο στο τέλος θα ήταν αρκετό..
Μα δεν ήταν...
Και έλιωσε όλος ο πάγος, και έγινε νερό...νερό παγωμένο.... που έτρεξε σταγόνα σταγόνα και έκανε μεγαλύτερη ζημιά από αυτήν που υπήρχε..
Και η καρδιά μου έμεινε εκεί, ανοχύρωτη για μια ακόμη φορά...
Και νιώθω σαν πρωταγωνίστρια στο παραμύθι με τα τρία γουρουνάκια....
Στην αρχή , λειτούργησα σαν το πρώτο...έφτιαξα κάτι από άχυρο, που μόλις το φύσηξες έγινε έρμαιο του αέρα..
Και μετά , λειτούργησα σαν το δεύτερο, έφτιαξα κάτι από ξύλο, που μόλις του έβαλες φωτιά, έγινε στάχτες και κομμάτια...
Και τώρα, πρέπει να λειτουργήσω σαν το τρίτο, να φτιάξω κάτι από πέτρα, από τσιμέντο και σίδερα, να το φτιάξω όσο πιο γερό μπορώ ...ώστε ότι και να κάνεις να μην μπορείς να την αγγίξεις...
Και δεν θα βάλω πόρτες και παράθυρα....και δεν θα βάλω καμινάδα...θα αφήσω μόνο μια μικρή χαραμάδα για να μπαίνει ο αέρας να μην πεθάνει τελείως..
Και θα την αφήσω εκεί...γερά κλεισμένη...γερά προφυλαγμένη ...να μην μπορείς να την φτάσεις...να μην μπορείς να την πληγώσεις....να μην μπορείς να την ξανακάνεις να ελπίζει ....
Και θα της δώσω το χρόνο που χρειάζεται...θα τον βρω....θα τον εφεύρω.....θα τον αναγκάσω....θα τον απειλήσω....
Και αυτήν την φορά για να την αγγίξεις....θα υπάρχει  ένας, ένας και μοναδικός τρόπος.
Αν τον βρεις, θα είναι δική σου.
Αλλιώς απλώς θα υποχωρήσω...και θα αποχωρήσω από το παραμύθι....

"Δεν θέλω"......

Πίστευα ότι θα περάσεις...
Το πίστευα πραγματικά....
Η μάλλον το πίστευαν οι άλλοι...και με έκαναν να το πιστέψω και εγώ.....
Και από το "μην ανησυχείς ....σε λίγο θα το θυμάσαι και δεν θα πιστεύεις πώς ήσουνα..." πέρασα απλώς στο ..."ανησυχώ...γιατί θυμάμαι ακόμα και νιώθω ακόμα...και είμαι...ακόμα, ακριβώς το ίδιο όπως ήμουνα πριν..."
Απλώς τώρα πλέον δεν έχω κάτι περισσότερο να κάνω...κάτι περισσότερο να δώσω...
Και υπάρχει μόνο αυτή η τραγική αναμονή, που προέρχεται από το πουθενά γιατί κανείς δεν μου έδωσε δείγματα να περιμένω.
Υπάρχει μόνο αυτός ο φόβος ότι οι μνήμες μου μετά από χρόνια δεν θα περιέχουν στιγμές ευτυχίας. Στιγμές μαζί σου.
Και υπάρχει και αυτό το συναίσθημα που δεν μειώνεται, δεν σβήνει, δεν αλλάζει.
Και δεν ξέρω τι να τα κάνω όλα αυτά και πως να τα διαχειριστώ. Απλά τα έχω στη ζωή μου , πιάνουν τον χώρο μου , κατακλύζουν τις σκέψεις μου, γεμίζουν τα όνειρά μου.
Και μέσα σ αυτήν την ζωή, την αφιερωμένη πλέον σε ένα μικρό άγγελο και στην προσπάθεια της ανάγκης και της επιβίωσης, ένα κομμάτι της είναι πάντα προσκολλημένο σ αυτό που δεν αλλάζει.
Σου χα γράψει κάποτε...." η σκέψη μου, μόνο από σένα γεμάτη.."
Μπορώ να στο γράφω ακόμη.
Μετά από τόσα "αλλά" , μετά από τόσα "δεν μπορώ", μετά από τόσα.."δεν γίνεται"
Γιατί πάντα στο μυαλό μου δεν υπάρχουν "αλλά", δεν υπάρχουν "δεν μπορώ", δεν υπάρχουν "δεν γίνεται"

Αρνούμαι να πιστέψω το "δεν θέλω"..
Ίσως γιατί εγώ μέσα σε όλα αυτά τα "δεν", εγώ απλώς ΘΕΛΩ.
Και αισθάνομαι ότι αυτό το ΘΕΛΩ μπορεί να κάνει στην άκρη τα πάντα , όχι να τα εξαφανίσει προφανώς, απλώς να τα κάνει να φαίνονται τόσο ασήμαντα, τόσο φαιδρά που από μόνα τους θα εξαφανιστούν και θα γίνουν σκόνη .
Και η σκόνη πόσο πολύ μπορεί να μας πειράξει..?

Δεν θέλω να πιστέψω το "δεν θέλω"...
Και αισθάνομαι ότι αυτό το ΘΕΛΩ ακόμα και αν δεν είναι σκόνη και είναι πέτρες, μπορούμε να τις περάσουμε μαζί. Θα είμαι δίπλα σου σε όλον τον δρόμο . Και αυτό θα γίνει τελικά  μια δοκιμασία που θα μας βγάλει στο τέλος νικητές .

Μήπως πρέπει να πιστέψω το "δεν θέλω"
Και αισθάνομαι ότι αυτό το ΘΕΛΩ μπορεί αν είναι τελικά βουνό που θα φωλιάσει τον φόβο μέσα σου και δεν θα μας αφήσεις να κάνουμε καν προσπάθεια να το περάσουμε.  Η μπορεί ο φόβος αυτός να μας τραβήξει τελικά και να πεισμώσουμε και να βάλουμε τα δυνατά μας ώστε η σημαία στην κορυφή να είναι μόνο δικιά μας.

"Δεν θέλω"
Τελικά δεν είναι σκόνη, πέτρες , βουνό.
Είναι η εικόνα όλων αυτών , βαριά τοποθετημένη στο μυαλό σου. Τόσο βαριά , που δεν θα σε αφήσει ποτέ να δεις πέρα από αυτήν.
Και αυτήν την εικόνα εγώ δεν μπορώ να την σβήσω. Δεν μπορώ να την πάρω από εκεί.
Αυτό μπορείς να το κάνεις μόνο εσύ. Πρώτα από όλα για σένα, μετά για μας, μετά για μένα.

Σε πιο Θεό να προσευχηθώ για να την βγάλεις? Μόνο στον Θεό του ΘΕΛΩ μπορώ.

Το απόλυτο καθόλου...

Μια φίλη μου παιδική, έχει και αυτή θέση εδώ μέσα "κλέβοντας" της μια έκφραση σε μια πολύ απλή ερώτηση.
Ερώτηση...."Πώς νιώθεις?" με απάντηση ...."Το απόλυτο καθόλου"...
Πήρα την άδειά της να το κλέψω για να γράψω γιατί αυτή η έκφραση μου φάνηκε τόσο κοντά μου, τόσο μέσα μου που καλύτερα δεν θα μπορούσα να απαντήσω και εγώ η ίδια...
Προσπάθησα να την καταλάβω για να δώ γιατί χρησιμοποίησε αυτές τις λέξεις και όχι κάποιες άλλες...
"Απόλυτο"
Δεν αφήνει κανένα περιθώριο για εναλλακτική έκφραση. Για κάτι που να το μπέρδεψες, να το παρανοήσες, να μην το καταλάβες. Χρησιμοποίησε την ακραία λέξη για να δείξει το μέγεθος..., το ύψος....το άφταστο..
"Καθόλου"
Όχι "τίποτα". Όχι...
Το "τίποτα" σαν να δηλώνει ότι κάτι δεν υπήρχε ποτέ. Το "καθόλου" δηλώνει ότι κάτι υπήρχε και τώρα δεν υπάρχει πλέον. Στέγνωσε.
Τι όμως? Ο Έρωτας? Το Πάθος? Η προσμονή? Η Ανάγκη? Το Όνειρο? Το Μέλλον?
Όχι..
Η Ελπίδα. Αυτή έφτασε στο καθόλου.
Αυτή που κρατάμε με νύχια και με δόντια με την προσμονή να μην πεθάνει ποτέ. Με την προσμονή να μας κρατήσει ζωντανούς. Αυτή έφτασε στο καθόλου.
Και προσπαθώ αγαπημένη μου φίλη και εγώ με την σειρά μου εξηγώντας γιατί νιώθω το απόλυτο τίποτα να δω που πήγε η Ελπίδα.
Γυρίζω τον μεγάλο κάδο που την έχω και δεν πέφτει σταγόνα. Κοιτάω τον κάδο στο φως να διακρίνω μια σκιά και δεν βλέπω τίποτα. Απλώνω το χέρι μέσα στον κάδο για να πιάσω ίσως την τελευταία μορφή της σκόνης της και το χέρι μου βγαίνει καθαρό.
Αυτό είναι το Απόλυτο Καθόλου αγαπημένη μου φίλη. Ο θάνατος της Ελπίδας.
Και όταν αυτή πεθάνει , τότε όλα μέσα σου γίνονται μια μάζα. Και αυτή η μάζα δεν σου αφήνει περιθώρια να σκεφτείς, να στεναχωρηθείς, να νιώσεις, να κλάψεις.
Την φοβάσαι που την βλέπεις να πεθαίνει αλλά σαν να υπάρχει ένα χέρι που σε τραβάει, παραμένεις εκεί να ακούσεις την τελευταία της ανάσα
Και μετά να την κάνεις τι? Να την θάψεις? Πού? Ποιο μέρος την χωράει? Ποιο μέρος την αντέχει?
Γιατί αυτή, η "Απόλυτη", που κάποτε ήτανε τεράστια και τώρα είναι στο "Καθόλου" ήταν αυτή που σε κράταγε με τη σειρά της ζωντανή, σου έδινε κουράγιο να περιμένεις, σου στέγνωνε τα δάκρυα στα μάτια σου, έφερνε τον ύπνο στο κρεββάτι σου, προκαλούσε το στόμα σου να χαμογελάσει όταν όλα φαινόντουσαν μάταια.
Ελπίδα μου πέθανες. Δεν ξέρω που να σε βάλω σ αυτήν την κατάντια.
Συγνώμη που δεν μπόρεσα να σε κρατήσω ζωντανή.
Συγνώμη που δεν μπόρεσα να παρατείνω άλλο τη ζωή σου.
Συγνώμη που σε άφησα να γίνεις πιο δυνατή από μένα ενώ ήξερα ότι κάποια στιγμή θα καταρρεύσεις.

Και μετά το "Απόλυτο Καθόλου" τι?
Ας αφαιρέσουμε την λέξη "απόλυτο". Ούτε αυτή ζει πια.
Ας προσθέσουμε στην λέξη "καθόλου". Και ας το κάνουμε.."............................." Ότι αντέχει ο καθένας...

Το αστέρι του Βορρά.....

Ὁ ἔρωτας,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
πολὺ οὐσιαστικόν,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
γένους οὔτε θηλυκοῦ, οὔτε ἀρσενικοῦ,
γένους ἀνυπεράσπιστου.
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς
οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες.

Ὁ φόβος,
ὄνομα οὐσιαστικὸν
στὴν ἀρχὴ ἑνικὸς ἀριθμὸς
καὶ μετὰ πληθυντικὸς
οἱ φόβοι.
Οἱ φόβοι
γιὰ ὅλα ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

Ἡ μνήμη,

κύριο ὄνομα τῶν θλίψεων,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
μόνον ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
καὶ ἄκλιτη.
Ἡ μνήμη, ἡ μνήμη, ἡ μνήμη.

Ἡ νύχτα,
Ὄνομα οὐσιαστικόν,
Γένους θηλυκοῦ,
Ἑνικὸς ἀριθμός.
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς
Οἱ νύχτες.
Οἱ νύχτες ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

Κική Δημουλά 1998

Και εγώ θα παίζω το ρόλο μιας λάμψης στο Βορρά, με μόνιμη κατοικία και σταθερή θέση. Όπου και να βρίσκεσαι απο όπου και να με κοιτάξεις, εγώ θα είμαι εκεί.
Το μόνο σταθερό αστέρι στο στερέωμα που θεωρείται τυχερό - ακόμα και αν αυτή η τύχη στο ίδιο δεν αποδείχτηκε ποτέ.
Αυτό θα είναι πάντα δικό σου , μαζί με την νύχτα, την μνήμη, τον φόβο, τον Έρωτα.
Μαζί με την ατέλειωτη νύχτα, την επίπονη μνήμη, τον απέραντο φόβο και τον αληθινό Έρωτα.
Και θα θελα να κρεμαστώ στο λαιμό σου , δεμένη πάνω στο δέρμα σου , για πάντα εκεί .
Προσκολλημένη στους μικρούς πόρους να αναπνέω την μυρωδιά σου , να γεύομαι τον ιδρώτα σου την ώρα που δουλεύεις, να ακούω τους χτύπους της καρδιάς σου την ώρα που κοιμάσαι.
Ήθελα να κατέβω και να λάμπω μέσα σε σένα, μαζί με σένα, να σε πάρω μαζί μου και μετά να σε ανεβάσω όσο πιο ψηλά μπορώ .
Να ρίχνουμε μαζί τις λάμψεις, να μοιράζουμε απλόχερα την τύχη και να μην μπορεί κανείς να μας κατεβάσει απο εκεί.
Οι λάμψεις μου σε φτάνουν αλλά δεν μπορούν να σε φωτίσουν....
Εγώ όμως είμαι εδώ...
Και θα σε βρίσκω όπου και να πας...και εσύ θα με βρίσκεις όπου και να πας..
Γιατί είπαμε, εγώ είμαι σταθερή. Η μόνη "σταθερή" .
Και το ίδιο σταθερές θα παραμείνουν οι νύχτες, οι μνήμες...
Το ίδιο σταθεροί θα παραμείνουν ο φόβος και ο Έρωτας...

Εγώ®  2011

Η καρέκλα....

Είναι και αυτή η ρημαδοκαρέκλα που δεν σε βοηθάει να κάτσεις..
Σκληρή, επίπεδη, θα πιαστώ ρε παιδί μου λέμε...
Και την αποφεύγω...
Και μαζί της αποφεύγω να πλησιάζω και το τραπέζι που βρίσκεται ο υπολογιστής...
Και μαζί του αποφεύγω και να γράψω σ αυτόν..
Δεν είναι οτι δεν έχω...είναι ότι δεν ξέρω τι να πρωτογράψω....
Θα μου πείς ...άλλος δεν έχει έμπνευση...εσυ που έχεις παραπονιέσαι?
Ναι...γιατί όταν αυτά που θες να γράψεις σου τσιμπάνε λίγο την καρδιά....πηγαίνοντας προς τα πίσω...... βρίσκεις τρόπο να κατηγορήσεις την καρέκλα για όλα...
Και αυτή η καρέκλα δεν θα μπορέσει να σε κάνει ποτέ να ξεχάσεις τις τρείς μέρες που θα σε βοηθήσουν να βγάλεις τον χειμώνα..
Αυτή η καρέκλα δεν θα μπορέσει ποτέ να σε κάνει να ξεχάσεις την σπίθα της ελπίδας που άναψε και κάποιος φύσηξε ξαφνικά και την έσβησε...
Δεν θα μπορέσει ποτέ να σε κάνει να ξεχάσεις το νερό,  τις πέτρες, και την ζέστη - την ζέστη μέσα και έξω απο την ψυχή σου - το ρολόι που χτύπαγε και εσύ ήθελες να σταματήσει, το βλέμμα κάποιες στιγμές που ξεχνιότανε και σου έδειχνε την αλήθεια...

Δεν θα μπορέσει ποτέ να σε κάνει να ξεχάσεις την ευχή για όλο αυτό να παραμείνει έτσι, να μην σταματήσει ποτέ.

Και το μυαλό σου κολλημένο εκεί, γυρίζει και γυρίζει και ψάχνει να βρεί τα λάθη και τις αιτίες...

Και το λάθος βρίσκεται μπροστά σου..που συνεχίζεις να επιμένεις , και να περιμένεις, και να ελπίζεις, εκεί που η ελπίδα έχει σβήσει...

Και μετράς τα λάθη και τα σωστά αλλά μέσα σου ξέρεις ότι τα σωστά είναι τόσα πολλά που τα λάθη δεν φαίνονται κάν...και όμως εσύ αυτά τα λάθη τα χεις κάνει να φαίνονται τεράστια...για να δικαιολογήσεις όχι εσένα....αλλά το χέρι που έσβησε την σπίθα...

Φτάνουν άραγε αυτές οι μέρες να σε κάνουν να συνεχίσεις?

Φτάνουν...άμα προσθέσεις και την αγάπη που δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό...άμα προσθέσεις και την εκτίμηση , και τον σεβασμό, και τον θαυμασμό, και αυτό το κάτι που σε κάνει να επιμένεις και να περιμένεις .....φτάνουν.....

Πέντε λευκές πέτρες που σου θυμίζουν πώς θα έπρεπε να είσαι....που τις βλέπεις κάθε πρωί για να θυμάσαι  - αυτό είναι αστείο - πώς είναι η ευτυχία και πώς εσύ δεν την έχεις...

Έχεις απλώς , έναν υπολογιστή, ένα τραπέζι, και μια καρέκλα...

Αλλαγή πλεύσης...

Μέσα σ αυτό το blog έχω αλλάξει διάφορες ιδιότητες....
Έφτασε η ώρα να με παρομοιάσω με καράβι...
Η αλήθεια είναι ότι με βοήθησε πολύ η έκφραση "αλλαγή πλεύσης" και ένα email από μια φίλη που είναι πολύ πολύ μακρυά αλλά βρέθηκε τόσο κοντά μέσα από ένα αρχείο που έλεγε ό,τι ακριβώς ακούω μεν τόσο καιρό...αλλά και ό,τι δεν ήθελα να πιστέψω...
Και έφτασε αυτή η απομακρυσμένη επικοινωνία για να μου ρίξει την σφαλιάρα εκείνη που έκανε το κεφάλι μου να βουίζει.....
Καράβι λοιπόν....τόσο ταλαιπωρημένο από τις φουρτούνες ......τόσο κουρασμένο που νόμιζε ότι βούλιαξε...
Καράβι με καπετάνιο όμως...και με προορισμό πολύ συγκεκριμένο....
Απλώς έκανε το λάθος να ακολουθήσει τη ρότα που φαινόταν στο χάρτη....το ρημάδι το GPS που λίγο να παρεκλείνεις από αυτό είσαι τελείως χαμένος....
Κοιτάς συνέχεια μπας και χάσεις την στροφή και στο τέλος αν σε ρωτήσουν τι πέρασες γύρω σου απλώς δεν ξέρεις τι να πεις...
Το σπασα....το έκανα χίλια κομμάτια....
Πέταξα και τους χάρτες....τα ειδικά εργαλεία...έκλεισα και τον ασύρματο....δεν θα ξαναλειτουργήσει ποτέ...
Βγαίνω έξω από το καράβι και το κοιτάω απλώς και μόνο ως παρατηρητής...
Ναί ...είναι ταλαιπωρημένο...ίσως πιο πολύ από το συνηθισμένο αλλά ακόμα κρατιέται....
Είναι γερό...αντέχει ακόμα.....λίγες γρατζουνιές.....βάψιμο σίγουρα....αλλά ακόμα ΈΝΑ κομμάτι....
Αποφάσισα να ασχοληθώ μαζί του πρώτα...

Να το καθαρίσω...να το βάψω....να κάνω όλες τις μικροδουλειές....να δείχνει όμορφο....

Μετά πρέπει να κάτσω να μιλήσω λίγο μαζί του....

Να του πω ότι οι φουρτούνες το κάνανε πιο δυνατό, πιο σίγουρο για πλεύση, το κάνανε πιο έμπειρο...

Και τώρα που πετάξαμε μαζί όλα τα περιττά....υπάρχει μόνο ένας τρόπος....

Προορισμός ο ίδιος?

Ναί...με όλο μου το είναι ...ΝΑΙ...

Τώρα θα πάμε με τον απλό τρόπο καράβι μου.....με τον ήλιο και τ αστέρια....

Αυτά θα κοιτάς...αυτά θα συμβουλεύεσαι....και αυτά δεν προδίδουν ποτέ....

Θα κοιτάς την νύχτα και θα οσμίζεσαι τον καιρό της επομένης....θα μιλάς με τον αέρα και αυτός θα σε καθοδηγεί που θα στρίψεις το τιμόνι....θα κοιτάς τους γλάρους και θα ξέρεις πότε η στεριά είναι κοντά σου.....θα βλέπεις το μονοπάτι των ψαριών και θα αποφεύγεις τις ξέρες....

Και πάνω από όλα αυτά, θα πιστεύεις πολύ σ αυτό που θέλεις να φτάσεις....Θα το βλέπεις μπροστά σου σαν να έχει γίνει ήδη πραγματικότητα και δεν θα μετανιώσεις ποτέ για τις μέρες αυτές που δεν έκανες τίποτα άλλο από το να αντέχεις τα χτυπήματα των κυμάτων...

Θα φτάσεις καράβι μου.....στο υπόσχομαι αυτό...

Θλίψη ή απογοήτευση....?

Θλίψη...ή απογοήτευση....ή και τα δύο..?
Κάθεται στην πολυθρόνα στο μπαλκόνι και κοιτάει από την τρύπα της τέντας όσο πιο μακρυά μπορεί...εκεί που υπάρχει μόνο θαλασσί...
Χαζεύει από το ανοιχτό παράθυρο του αυτοκινήτου το ζευγάρι των δεκαπεντάχρονων που σαν να απέκτησαν ξαφνικά 10 χέρια ο καθένας, μόνο και μόνο για να τα ακουμπήσει ο ένας πάνω στον άλλον..
Δεν θυμώνει όταν το αυτοκίνητο που περνάει με χίλια το stop, σε φέρνει ένα βήμα μακρυά από τον ακατανόμαστο...
Μετράει τα λεπτά στα ρολόγια χωρίς να μπορεί να ξεχωρίσει τη διαφορά της μιας μέρας από την άλλη...
Κοιτάει στον καθρέφτη και αναγνωρίζει αμυδρά το πρόσωπο που βλέπει εκεί μέσα...
Ξυπνάει το πρωί και δεν ξέρει αν το κρεββάτι που βρίσκεται είναι άδειο ..ή γεμάτο με όνειρα...
Καπνίζει τα τσιγάρα χωρίς να μπορεί να πει ποτέ με σιγουριά αν της προκαλούν ευχαρίστηση ή όχι...
Γελάει με τους φίλους για τις δικές τους τις χαρές....χωρίς να μπορεί ποτέ να γελάσει με τις δικές της...
Στυλώνει τα πόδια στα ανάποδα...απλά και μόνο για την ευχαρίστηση της κόντρας..το αποτέλεσμα ίσως και δεν έχει σημασία...
Ταξιδεύει στον μεγάλο δρόμο και όταν κοιτάζει τις εξόδους δεν ξέρει αν βρίσκεται στο πήγαινε...ή στο έλα..
Γράφει σε ένα ρημάδι χαρτί για να επιβεβαιώσει ότι ο τοίχος που τα ακούει συνήθως, δεν θα τα γυρίσει πίσω...
Αγαπάει με πάθος , τόσο μεγάλο που την πνίγει σαν θηλιά στο λαιμό της...
Θλίψη...ή απογοήτευση...ή και τα δύο?
Και αυτά κομμάτια της ζωής είναι...τουλάχιστον μπορεί και τα ζει όσο καλύτερα γίνεται...


 

Αν το θες να μ αγαπήσεις ...είμαι εδώ..

23 ξημέρωμα...
12ος γύρος...και τελευταίος..
Φύλλο ? Ενα τρία καρό και ένα πέντε μπαστούνι....(καταστροφή για μένα)
Κοιτάω τον παίκτη...
Σαν να χαμογέλασαν λίγο τα μάτια του...η όχι? Σαν να κουνήθηκε λίγο απο την θέση του... ή όχι?
Οχι...Δυο άσσους έχει μέσα στο νερό...(καταστροφή για μένα)...
Αλλά θα παίξω...τουλάχιστον ας χάσω την μάχη χωρίς να λιποτακτήσω απο αυτήν...
Μετά απλώς θα σηκώσω τη σημαία της όποιας αξιοπρέπειας έχει μείνει...και θα φύγω.....
Και αυτό θα παίζει πάνω στη σκιά μου...

 

Ένα γράμμα..

"Σου γράφω ένα γράμμα...όχι πως θέλω να στο δώσω...να έτσι για να μιλήσω λίγο μαζί σου..."

ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ,
ευχήθηκα να έρθεις στην ζωή μου και κάποια δύναμη εκεί ψηλά έκανε την ευχή μου πραγματικότητα..
Είχα πεί κάποτε ότι πρέπει να προσέχουμε τι ευχόμαστε γιατί μπορεί και να μας συμβεί και έγινα εγώ η πράξη στην ίδια μου τη σκέψη..
Η δυστυχία μου είναι ότι δεν ολοκλήρωσα καλά την σκέψη μου..σαν την ευχή που δίνεις στο τζίνι όταν βγαίνει από το λυχνάρι και σε ρωτάει τι θέλεις...και εσύ πρέπει γρήγορα και σωστά να σκεφτείς και να του απαντήσεις με μια πρόταση ολοκληρωμένη και χωρίς λάθη..
Και εγώ είπα....Κάνε με να ερωτευτώ πολύ....και εκείνος το έκανε....και η πρόταση ήταν όλη ένα λάθος..
Ήθελα να πω...Κάνε να έρθει στην ζωή μου κάποιος που θα ερωτευτώ πολύ και θα με ερωτευτεί και εκείνος πολύ...μα δεν το είπα...ίσως γιατί νόμιζα ότι αυτό εννοείται...
Μα δεν εννοείται τελικά...
Και επέμεινα τόσο καιρό μετά, να ζώ ακόμα μαζί σου έναν έρωτα που είναι μοναχικός..μονόπλευρος...μονοδιάστατος..παράλληλος με σένα που τριγυρνάς γύρω από αυτόν σαν την μέλισσα πάνω  από το λουλούδι..που λίγο πριν κάτσει πάνω σ αυτό...απλώς σηκώνεται και φεύγει..
Και βρίσκομαι εδώ να γράφω όλα αυτά όχι γιατί θα σταματήσουν να υπάρχουν αλλά γιατί φοβάμαι κάποια στιγμή μήπως φύγω και δεν είναι κάπου γραμμένα..
Και αυτός ο έρωτας είναι πέρα και πάνω από μένα...δεν μπορώ να τον φυλάξω πουθενά...δεν χωράει στο κορμί μου..δεν χωράει στην καρδιά μου , ξεπερνάει τον όγκο που καταλαμβάνω και βρίσκεται .....βρίσκεται εκεί που κοιτάει η ματιά μου, στον κάθε ήχο που ακούω, κάτω από τα πέλματά μου την ώρα που περπατάω..στον αέρα που εκτοπίζουν τα χέρια μου..στο κρύο ή στην ζέστη που νιώθω στο κορμί μου...
Βρίσκεται εκεί κολλημένος όλο και περισσότερο και με τρομάζει γιατί γίνεται βάρος που δεν το νιώθω ...αλλά το αισθάνομαι...
Γίνεται ένα δεύτερο εγώ που δεν μπορώ και δεν θέλω να το διώξω από πάνω μου...
Και είσαι εσύ Αγάπη μου αυτό που ζήτησα , αυτό που πόθησα, αυτό που κοιτάω και χάνεται οτιδήποτε υπάρχει εκεί γύρω...
Και θα θελα αυτό το γράμμα να είναι γράμμα ερωτικό, σαν αυτά που διαβάζουμε στα μυθιστορήματα και κλαίμε και λέμε...."μπορεί κανείς να αγαπήσει τόσο πολύ που η πένα στα χέρια του να γίνεται εικόνα?"
Μπορεί Αγάπη μου...στο ορκίζομαι ότι μπορεί..
Αλλά δεν είναι...είναι απλώς ένα γράμμα που φτιάχνουν τα δάχτυλά μου νομίζοντας ότι κάποια στιγμή θα το διαβάσεις..και τότε ίσως καταλάβεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι τυχεροί πάνω σ αυτήν την γη...που ζουν αυτού του είδους την αγάπη ακόμα και αν η αγάπη αυτή είναι στείρα, ανάπηρη...
Και η τύχη είναι όλη δικιά μου Αγάπη μου που μπορώ και νιώθω μ αυτόν τον τρόπο...
Λυπάμαι που δεν είσαι και εσύ τόσο τυχερός αλλά στην περίπτωσή μας ξέρω ότι το επέλεξες ο ίδιος...
Αν κάποια στιγμή Αγάπη μου το νιώσεις, ένα κομμάτι δικό μου θα είναι πάντα εδώ..χωρίς εγωισμό, χωρίς γιατί, χωρίς ανάγκη για ερωτήσεις και απαντήσεις...
Και αν τότε τα μαλλιά μου χρωματίζονται μόνο με βαφή...και αν η κρέμα στο πρόσωπό μου στοιχίζει περισσότερα από τον μισό μου μισθό...η αγάπη που σου έχω θα είναι τόσο νέα που θα μπορεί να κάνει ότι και ένα κορίτσι 20 χρονών...
Μεγάλη κουβέντα αλλά θα την πω γιατί την νιώθω...Τ.D.
Ξέρεις εσύ..

Poker game...

Σιγά τη δυσκολία...
Χαρτιά ξέρω, οι κανόνες του σχετικά εύκολοι...
Ένα και ένα κάνει δύο....εκεί κερδίζεις , εκεί χάνεις..
Και κάθομαι στην αναπαυτική πολυθρόνα να παίξω..
Λεφτά έχω..όχι περιουσία...αλλά έχω....
Και θετική διάθεση έχω...και εμπιστοσύνη στον εαυτό μου έχω...και ο παίκτης απέναντι...στα ίσα μου.
Και ξεκινάμε...
Λέω δεν θα μπλοφάρω...ας κερδίσει ο καλύτερος...
Πρώτος γύρος...κερδίζω....δεύτερος γύρος κερδίζω...τρίτος γύρος δυσκολεύομαι λιγάκι...αλλά συνεχίζω να κερδίζω...
Τέταρτος γύρος...δεν έχω καλό χαρτί....κάνω ότι έχω όμως....με φτάνει μέχρι το τέρμα και καίγομαι...χάνω τα μισά λεφτά....
Πέμπτος γύρος...δεν έχω καλό χαρτί....δεν θα ξαναμπλοφάρω....αποσύρομαι .....
Έκτος γύρος χαμένη από χέρι..
Έβδομος γύρος....τα χρήματα λιγοστεύουν κατά πολύ
Όγδοος γύρος...κάτι πάει να γίνει πάλι...είπα θα ξαναμπλοφάρω και βρίσκομαι άνετη απέναντι στον -τελικά- δυνατό παίκτη αλλά πάλι δεν κερδίζω...χάνουμε και οι δύο ...καλό χαρτί δεν είχε κανένας μας...
Ένατος γύρος....πιο χαμένη δεν γίνεται
Δέκατος γύρος....επιτέλους...κερδίζω ξανά...μου ρχεται καλό χαρτί...παίζω εύστοχα...έρχονται καλά και τα υπόλοιπα....και ναι αγαπητέ μου τώρα στέκομαι αντάξια απέναντί σου...
Ενδέκατος γύρος....η απόλυτη καταστροφή....κακό πρώτο χαρτί, χειρότερα τα επόμενα...ο παίκτης απέναντί μου στα καλύτερά του...τον κοιτάω στα μάτια για να καταλάβω και δεν δείχνει τίποτα...
Κανένα συναίσθημα...κερδίζει ...χάνει...? Δεν ξέρω...
Ατάραχος και σταθερός...με χέρια που δεν τρέμουνε...με μάτια που δεν προδίδουν....
Καμιά σταγόνα ιδρώτα στο μέτωπό του...
Τον κοιτάω και προσπαθώ να τον διαβάσω και είναι σαν να διαβάζω λευκό χαρτί..
Μα που είναι τα γράμματα...? Αόρατο μελάνι ή απλά δεν υπάρχουν?
Δεν σε υπολόγισα καλά παίχτη ...νόμιζα ότι παίζαμε στα ίσα αλλά από ότι φαίνεται εσύ ξέρεις πολύ καλύτερα χαρτιά, πολύ καλύτερο πόκερ και πολύ καλύτερη μπλόφα...
Έχεις ξαναπαίξει πολλά τέτοια παιχνίδια...και μάλλον όλα είναι κερδισμένα....
Και εγώ ξεκίνησα όχι για να κερδίσω τον αγώνα...αλλά για να θυμόμαστε τον αγώνα σαν κάτι μοναδικό , να θυμόμαστε τις ώρες που παίξαμε, τα λεφτά που κερδίσαμε ή που χάσαμε και στο τέλος να μην μας νοιάζει ποιος από τους δυο έχει κερδίσει τα περισσότερα γιατί ο καθένας περιμένει να κερδίσει κάτι διαφορετικό από τον άλλον..

Δωδέκατος γύρος...είπα ότι θα είναι ο τελευταίος....
Δεν είμαι ηττοπαθής ...καθόλου μάλιστα....αλλά μάλλον θα χάσω...
Ο παίκτης δεν παίζει πόκερ...παίζει με μένα...

Δώρο για μένα...

Εχθές έκλεισα τα 40...
Η αλήθεια είναι ότι το μεγάλο σοκ το έπαθα στα 30..Εκείνο το δύο μπροστά μπροστά φάνταζε πολύ ωραίο και πολύ μακρινό απο οτιδήποτε κακό..
Μπαίνοντας το 3 σαν να αλλάζει η ζωή σου.
Το 4 φαντάζει μάλλον ενδιαφέρον γιατί μπαίνεις σε διαδικασία να μετρήσεις τον εαυτό σου στο πόσο αντέχει ακόμα..
Στην ευχή που μου δώσανε .."να τα εκατοστήσεις" απάντησα με χιούμορ "δεν βάζετε κάτι παραπάνω γιατί το 100 είναι κοντά πιά?"
Και εχθές το βράδυ κλείνοντας η μέρα...και μετρώντας πια 40 και μία, είπα να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου...
Ένα ποτό που θα το φτιάξω μόνη μου με μια συνταγή που δεν φαίνεται να είναι πολύ ωραία αλλά υπόσχεται εγγυημένο αποτέλεσμα...
Παίρνω το ποτήρι, το βουτάω στην ζάχαρη για να γλυκάνει λίγο , βάζω δύο παγάκια για να μην νερώσει και πολύ και ξεκινάω...
25ml εγωισμό, 20ml αξιοπρέπεια, 20ml αγάπη για τον εαυτό μου, 10ml αδιαφορία, 30ml αυτά που θέλω, 20ml αυτά που μπορώ να αντέξω, 50ml εκτίμηση, 20ml μυαλό. ΄
Μου έχουν μείνει άλλα δύο υλικά...καρδιά και ψυχή....αλλά δεν τα γράφει πουθενά στην συνταγή.....τα παίρνω και τα κλείνω στο ψυγείο.
Παίρνω το ποτήρι και ανακατεύω καλά...
Μυρίζει λίγο άσχημα είναι η αλήθεια...και το χρώμα είναι λίγο περίεργο...
Ξαναδιαβάζω την συνταγή απο την αρχή...όχι λάθος δεν έκανα....
Με καλαμάκι? η χωρίς?
Μπα...καλύτερα μονορούφι....
Έχω βάλει και την ζάχαρη...πόσο άσχημο μπορεί να είναι...?
Άντε στην υγειά μου....χρόνια μου πολλά...(είπαμε πάνω απο 100)...και το πίνω....
Μπλιάχ....
Περιμένω...περιμένω...δεν νιώθω τίποτα περίεργο..τίποτα διαφορετικό...
Μα καλά τι λέει η συνταγή? πότε θα επιδράσει επιτέλους...?
Ξύπνια όλη νύχτα περιμένω την επίδραση...
Μήπως να κάνω ένα τσιγάρο να το βοηθήσω...και κάνω μισό πακέτο.....

Μήπως να πιώ και τίποτα άλλο να τ ανακατέψω...και πίνω μισό μπουκάλι..

Μήπως να φύγουν και τίποτα δάκρυα να φύγει το κακό κάρμα...και κλαίω πάνω απο δύο ώρες....

Περιμένω να νιώσω κάτι και απλά δεν νιώθω τίποτα...

Μήπως όμως αυτή να ήταν η συνταγή?

Όχι να νιώθεις κάτι άλλο αλλά να μην νιώθεις τίποτα απολύτως...

Δεν νιώθω τίποτα απολύτως....

Αφού δεν νιώθω..πώς μπορώ και ακούω ακόμα την καρδιά και την ψυχή μου μέσα στο ψυγείο να κλαίνε....?

Σε λίγο θα παγώσουν και δεν θα μπορούν να κλάψουν και αυτές...

Χρόνια πολλά μικρή μου.....στην υγειά σου!

H επόμενη μέρα....

Αυτή ομολογώ ότι με τρομάζει....
Με τρομάζει τόσο πολύ γιατί δεν ξέρω αν η μέρα αυτή θα φέρει την ηρεμία που ψάχνω ή την αναταραχή που δεν περιμένω...
Και τώρα πιά, ένα βήμα πριν απο αυτήν,  ένα συνεχόμενο μπέρδεμα στο μυαλό μου για το άν την θέλω ή δεν την θέλω, άν θα την αντέξω ή δεν θα αντέξω..
Και τα πράγματα ήρθαν έτσι που δεν μπόρεσα απο ότι φαίνεται να κάνω τίποτα για να την αποφύγω..
Και σε νιώθω να χάνεσαι....όλο και πιο πολύ....
Στην αρχή το ένιωσα ψυχικά , τώρα θα το βιώσω και με τα μάτια μου...
Και θα κοιτάω και δεν θα είσαι εκεί, και θα σε φωνάζω και δεν θα απαντάς, και δεν θα χω κανέναν λόγο πλέον να σε παίρνω στο τηλέφωνο..
Και οι μέρες θα περνούν και  αυτό το λίγο κομμάτι σκοινί που κρατιόμουνα μέχρι στιγμής κάηκε και αυτό...
Και δεν ξέρω άν το ευχόμουν και συνέβει ή απλά ο Θεός αποφάσισε για μια ακόμη φορά να μου πάει κόντρα..
Και στην φιλική συμβουλή ότι αυτό μόνο για καλό μπορεί να είναι , τρομάζω ακόμα περισσότερο γιατί εγώ αυτό το καλό δεν μπορώ ακόμη να το δώ...
Και αυτή η επόμενη μέρα, που θα ναι όλα αλλιώς, που θα πρέπει να ξεκινήσω κάτι απ την αρχή-και δεν το θέλω καθόλου-, που θα χρειαστεί να ξεχάσω ότι έχει γίνει πριν για να μπορώ να προχωρήσω, που πάντα θα συγκρίνω τα αστέρια με την γη και αυτά θα βγαίνουν πάντα νικητές, θα είναι ή η σωτηρία μου...ή η καταστροφή μου.
Και θα μου λείπεις...τόσο πολύ που θα πονάει....
Το ξέρω , ούτε τώρα σε έχω..., τότε απλώς θα είναι με σφραγίδα και υπογραφή ..
Η επόμενη μέρα...που δεν θέλω να την ζήσω....

Just pretend....

Επειδή καμμιά φορά το μυαλό θέλει αλλά το χέρι δεν μπορεί, δανείζομαι κάτι πολύ αγαπημένο που το ανακάλυψα και το αφιέρωσα κάποια στιγμή εκεί που ταίριαζε όσο τίποτα άλλο..
Και εκεί θα παραμείνει αφιερωμένο...







Pretend this poem is me, and I am with you
I hold you in the circle of my fire.

Come into me, and time and space with vanish,
You and I alone, joined at the root.

There is a special room where I am with you
I close the door and you are in my arms.
You become my skin, my self, my world,
Till I go back to sleep in lonely darkness.

So we defeat the miles and months between us
We make love in our hearts if not in touch.
You are more to me in hope and passion
Than any man who brushes by my day.

10 λεπτά.....

Έσπασα...
Ένας ολόκληρος ημερολογιακός χρόνος πέρασε και εγώ νομίζω ότι έχω ζήσει 10 χρόνια..
Σαν χθές...η πρώτη κουβέντα που βγήκε απο το στόμα μου για να απαιτήσω πια τα αυτονόητα..
Και απο εκείνη την στιγμή, ένα χρόνο τώρα προσπαθώ με όλη μου τη δύναμη να κρατήσω την δυστυχία που βίωσα,  μακρυά απο τον άγγελό μου...
Και εκείνο νομίζει ότι όλα είναι καλά...ότι η μαμά του είναι χαρούμενη όπως πάντα...
Η αφορμή για να σπάσω?
Ένα κόκκινο μεγάλο φορτηγό που έφερε με φόρα πάνω στα πόδια μου..για να παίξει....
Και αυτός ο οξύς αλλά ουσιαστικά ασήμαντος σωματικός πόνος ξεπέρασε τον πόνο της καρδιάς μου που άντεχε μέχρι χθές...και με έκανε να σπάσω...
Και εγώ για πρώτη φορά το άφησα...
Άντεξα τόσο καιρό για να μην δεί ποτέ τα δάκρυα της απόρριψης, τα δάκρυα της μοναξιάς , τα δάκρυα της αρρώστιας και του θανάτου, τα δάκρυα του απόλυτου έρωτα..
Και εχθές τον άφησα να δεί τα δάκρυα της κούρασης , τα δάκρυα του "δεν αντέχω άλλο"...
Συγνώμη άγγελέ μου...
Επετρεψέ μου μια φορά τον χρόνο να βλέπεις την μαμά να σπάει για 10 λεπτά....
Σου υπόσχομαι όλον τον υπόλοιπο χρόνο να κάνω μεγάλη προσπάθεια για να μην καταλαβαίνεις τίποτα κακό, τίποτα άσχημο, τίποτα που να μπορεί να επηρεάσει την  ψυχούλα σου..
Και εκείνες τις φορές που θα σπάω...να έρχεσαι κοντά μου όπως εχθές..να μ αγκαλιάζεις και να μου λές πόσο πολύ μ αγαπάς... να μαζεύεις όλα σου τα παιχνίδια νομίζοντας ότι κλαίω για αυτό - που τα εχεις παντού πεταμένα - , να με τραβάς με όλη σου την δύναμη να σηκωθώ απο κάτω για να σου φέρω τον χυμό σου....
Και εγώ άγγελέ μου...σου υπόσχομαι ότι αυτό θα κρατάει μόνο για 10 λεπτά....

Τραμπάλα....

Δεν μπορώ να είμαι κοντά σου...πεθαίνω δυό φορές όταν είμαι μακρυά σου.....
Και το μυαλό μου τραμπάλα...μια απο την μία πλευρά και μία απο την άλλη χωρίς ποτέ μέχρι στιγμής το βάρος να με πάει προς εκεί που πρέπει....
Και νιώθω σαν παιδί στην παιδική χαρά , που το βάλανε στην τραμπάλα μαζί με ένα άλλο με το ίδιο βάρος ακριβώς και δεν μπορώ να του επιβληθώ με τίποτα...
Και ανεβαίνω, κατεβαίνω .....και προσπαθώ να το κρατήσω στον αέρα και να νικήσω..και αυτή η νίκη δεν έρχεται ποτέ...
Και απο την μία είναι πολύ ωραίο το παιχνίδι...από την άλλη ζαλίστηκα και θέλω να κατέβω....να παίξω κάτω στα χαλίκια με τον κουβά και το φτιαράκι μου....
Μα δεν μπορώ...και γύρω μου κανείς να βάλει λίγο βάρος παραπάνω απο την δική μου πλευρά..
Μια ψηλά ..και νιώθω αστέρι...μια χαμηλά και νιώθω χώμα... και στο ενδιάμεσο ο κίνδυνος να πέσω...
Το ξέρω ότι πρέπει να κάνω κάτι, το ξέρω ότι πρέπει να κατέβω απο εκεί...αλλά δεν έχω την δύναμη να το κάνω..και τα υπόλοιπα παιδιά γύρω μου παίζουν τα δικά τους παιχνίδια...
Και εγώ νιώθω έρμαιο μιας τραμπάλας , μιας τραμπάλας που καθορίζει την ηρεμία μου, το μυαλό μου, την ψυχή μου..
Και θέλω να φύγω απο εκεί, να μην την βλέπω κάν, να μην ξανανέβω ποτέ, να μην είμαι ποτέ πια στ αστέρια αλλά και ποτέ πια στο χώμα..
Και αυτή η τραμπάλα έχει γίνει απο μόνη της όλη η παιδική χαρά...δεν βλέπω άλλα παιχνίδια, δεν βλέπω πώς να βγώ απο εκεί μέσα...
Δεν θυμάμαι πώς μπήκα, πόσο κάθησα, πώς ανέβηκα εκεί...με νοιάζει μόνο εκείνο το ψηλά -σαν σοκολάτα χωρίς περιτύλιγμα - και αυτό το χαμηλά  - σαν παγωτό που έχει λιώσει και δεν μπορώ να το φάω -...
Πεθαίνω δυο φορές όταν είμαι μακρυά σου...και παραμένω στην τραμπάλα.....

Κόντρα δρόμος...

Δεν ξέρω πότε αποφάσισα να αρχίσω να ζώ χωρίς περιορισμούς αλλά ίσως αυτή να είναι η πιο σημαντική απόφαση της ζωής μου.
Πηγαίνοντας κόντρα ουσιαστικά στα πρέπει που διέπουν το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου, προσπαθώ βήμα βήμα να απεμπλακώ απο τους τόνους σχοινιά που με δένουν είτε με στεριές, είτε με βράχια , είτε με όνειρα..
Τα βήματα αργά...αλλά τουλάχιστον σταθερά....με πολύ μικρά πισωγυρίσματα όχι για να επιβεβαιώσω το σωστό ή το λάθος, αλλά γιατί η συνήθεια χρόνων είναι κάτι σαν την τρύπα στο αυτί μας...ουσιαστικά δεν κλείνει ποτέ τελείως...και ένα μικρό αλλά επίμονο σκουλαρίκι μπορεί να στην ανοίξει πάλι..
Μπήκα στη διαδικασία να αναθεωρήσω τα πάντα απ την αρχή..Τι είμαι, τι θέλω, τι μπορώ, τι δεν μπορώ (λίγα πράγματα). Να ζήσω την ζωή μου απέξω απο αυτήν, σαν φίλος, σαν εραστής, σαν αδιάφορος περαστικός. Και να την γράψω εδώ μέσα για να την διαβάσει κάποιος η κάποιοι που θα θεωρίσουν ότι μπορούν να μου διαθέσουν λίγο απο τον ελεύθερο χρόνο τους..
Υπάρχει ανάγκη για αυτό? Ναι μάλλον υπάρχει αλλιώς δεν το κάνεις..αλλιώς τα κρατάς απλώς στο μυαλό σου και μένουν εκεί.
Αλλά εγώ δεν θέλω να μένουν εκεί...θέλω να βγαίνουν και να γίνονται φιγούρες σε ένα ηλεκτρονικό χαρτί που τις διαβάζω και τις ξαναδιαβάζω για να επιβεβαιώνω ότι μέσα σ αυτά βρίσκομαι πραγματικά εγώ..
Κάποιες φορές θα είναι χείμμαρος σκέψεων , κάποιες φορές θα είναι ιστορίες φανταστικές, κάποιες φορές ιστορίες ζωής, κάποιες φορές ελπίδες που θα με κάνουν να μπορώ να στέκομαι στα πόδια μου.
Όλες τις φορές όμως θα είναι πράγματα δικά μου..κατεχόμενα...χωρίς ταμπέλες, χωρίς να είναι κλεισμένα σε σύρματα..ελεύθερα να φύγουν και να πάνε εκεί που θέλουν.
Δύσκολη απόφαση, δύσκολη η εκτέλεση...
Πολύς και μακρύς δρόμος, γεμάτος απο εμπόδια , μα τουλάχιστον δρόμος που τον περπατάς και που όταν έρθει η ώρα να κάνεις τον απολογισμό σου δεν θα είναι γεμάτος με πρέπει, δήθεν και απωθημένα ζωής κάποιων άλλων...
Και αυτός ο απολογισμός ίσως να είναι το πιο σημαντικό πράγμα στην ζωή μας όταν θα έρθει η ώρα να μην υπάρχουμε σ αυτήν....

Μηδέν...

Με μηδένισες.... 
Πήρες απο μέσα μου λύπες , χαρές, εμπειρίες, σκέψεις, όνειρα τόσων ετών και τα έφερες πάλι στο μηδέν..
Σαν να ξαναγύρισα πάλι απο την αρχή χωρίς τίποτα γραμμένο στον μυαλό και στην καρδιά μου, καθαρή , εξαγνισμένη, έτοιμη για αυτό που μου προσφέρεις χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς υπαναχωρήσεις, χωρίς κακές σκέψεις...
Δεν έχω τίποτα να συγκρίνω. Δεν υπάρχει παρελθόν, μόνο παρόν και μέλλον...
Και αυτό το παρόν που θα γίνει παρελθόν, θα είναι  δικό σου...
Και αυτό το μέλλον που δεν θα ρθει ποτέ, πάλι και αυτό δικό σου θα ναι..
Και προσπαθώ με όλη μου την δύναμη να ζήσω αυτό το παρόν..που θα γίνει παρελθόν...και που δεν θα χει μέλλον...
Για να χω κάτι σημαντικό να γράψω σ αυτό το κοντέρ που μηδενίστηκε χωρίς να το περιμένω..
Δεν ξέρω τι θα γράψει...πόσα μέτρα ή πόσα χιλιόμετρα...
Το μόνο που με νοιάζει είναι αυτά να είναι καμωμένα σε όμορφους δρόμους...
Το τέλος του δρόμου δεν το ξέρει κανείς μας...ή το ξέρουμε... και ο καθένας το περιμένει για τους δικούς του λόγους...
Άλλος για να φτιάξει το μέλλον του , και άλλος για να δημιουργήσει το παρελθόν του...
Σ ευχαριστώ που με μηδένισες....η εμπειρία και μόνο άξιζε για μια ζωή....

"Εγώ"

Κάποιος θα μπορούσε προφανώς να το πεί και τραγική ειρωνία...Να χρησιμοποιώ το "εγώ" σαν δείγμα του εαυτού μου -κάτι που μοιάζει εγωιστικό-...ενώ στην ουσία όταν χρειάζεται να φέρω αυτό το "εγώ" στην επιφάνεια , να έχω την μαγική ικανότητα να το εκμηδενίζω....
Προφανώς υπάρχουν αυτές οι φορές που χρειάζεται να βγαίνει μπροστά και να παίρνει τα ηνία σ αυτόν τον άκρως και άκρων συναισθηματικό εαυτό μου και εκεί γίνεται ανεξέλεγκτο.
Δεν είναι ότι δεν θέλω να το κοντρολάρω...ούτε ότι δεν ξέρω να το χρησιμοποιήσω...
Είναι ότι άτυπα επέλεξα στην ζωή μου να μπαίνει δεύτερο ή και τρίτο πίσω από συναισθήματα και ανάγκες που είναι πιο ισχυρά απο αυτό...
Είναι ότι πιστεύω ενδόμειχα ότι χωρίς αυτό είμαι πιο αθώα και πιο ανοικτή απέναντι στους ανθρώπους...Είναι ότι για μένα η συγχώρεση δεν είναι αδυναμία αλλά δύναμη....
Είναι ότι περιμένω απο τους άλλους να το αναγνωρίσουν και όχι να το πατήσουν με όλη τους την δύναμη...
Συχνά πέφτω έξω...πιο συχνά απο ότι θέλω ή απο ότι περιμένω...
Αλλά επιμένω..
Και δεν ξέρω άν κάνω καλά που επιμένω...αλλά όταν πιστεύεις σε κάτι πολύ δεν πρέπει να κάνεις τα αδύνατα δυνατά να το υποστηρίζεις μέχρι τέλους?
Ποιό τέλος όμως? Το δικό μου? Του "εγώ" των υπολοίπων? Της αξιοπρέπειάς μου..? Ποιό τέλος?
Και αυτό το 2% που διατυμπανίζω να τελευταία χρόνια ότι δεν αφήνω κανέναν να το πατήσει...τελικά το έχουν πατήσει?..το έχουν καταπατήσει? ή είναι τόσο μακρυνό που τελικά πριν το πατήσει κάποιος εγώ απλώς δεν το βλέπω?
Μα κάθε φορά που με ρωτάει..."να βγώ τώρα..? ήρθε η ώρα μου..." εγώ γιατί δεν το αφήνω ? Γιατί τραβάω τα όρια ? Και όταν αυτά τα όρια σπάσουν...ποιος θα σπάσει πρώτος...οι άλλοι? η εγώ? (πάλι οι άλλοι πριν απο μένα....)
Ουτοπικό το "εγώ" τελικά....
Το μόνο που εννοείται μέσα απο αυτό είναι ένας ξεχωριστός και μοναδικός άνθρωπος ίσως διαφορετικός απο τους άλλους..
Τελικά πειράζει αυτό?
ΟΧΙ, ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ.

(Καλώς+ρέω) ...η δροσερή ώς καθαρό νερό

Η δροσερή ώς καθαρό νερό φίλη της ζωής μου....
Απο τότε που ονειρευόμουνα τη ζωή μου ...μέχρι και τώρα που δεν ζώ το όνειρό μου.....
Από τότε που χτύπαγα το εισιτήριο στα λεωφορεία και ήξερα τα δρομολόγια απέξω....μέχρι τώρα που άν δεν έχω αυτοκίνητο ζορίζομαι λίγο παραπάνω...
Απο τότε που νομίζαμε ότι όλα θα γίνουν για μια φορά ...μέχρι τώρα που ξέρουμε ότι αυτή η μιά φορά δεν είναι στο χέρι μας να κρατήσει για πάντα....
Απο τότε που μαυρίζαμε τα καλοκαίρια κάτω απο τον ήλιο χωρίς να υπολογίζουμε το κόστος,  μέχρι τώρα που βάζουμε αντιηλιακό με δείκτη 50 στα παιδιά μας....
Απο τότε που πίναμε τα σφηνάκια τεκίλας σαν να ήτανε νερό...μέχρι τώρα που στα τρία ποτήρια κρασί ξέρουμε ότι θα δυσκολευτούμε λίγο το πρωί....
Απο τότε που κλαίγαμε για τα πιό απλά πράγματα μέχρι τώρα που κλαίμε για τα πιο σημαντικά....
Απο τότε που τα βλέπαμε όλα άσπρα...μέχρι τώρα που μας επιβάλλουν να τα βλέπουμε όλα γκρίζα...
Αυτή η φίλη της ζωής μου....που έχει ακούσει τα γέλια μου...τα κλαματά μου....τον πόνο μου...την ευτυχία μου...τα παράπονά μου...την απουσία μου...ίσως και την αδιαφορία μου κάποιες στιγμές...αυτή που είναι ακόμα εδώ και με ανέχεται να της μιλάω με τις ώρες για τα ίδια ακριβώς πράγματα χωρίς να παραπονιέται ποτέ...αυτή που όποια ώρα και να την πάρω τηλέφωνο είναι εκεί για ότι χρειαστώ....αυτή που μου δίνει κουράγιο όταν δεν έχω....που ανασύρει την δύναμη απο μέσα μου όταν δεν την βρίσκω...που μ αγαπάει γιατί είμαι εγώ και γιατί ξ'ερει τι είμαι ακριβώς....αυτή που πιστεύει ότι αξίζω πάντα πιο πολλά απο όσα πιστεύω εγώ...αυτή που άν μπορούσε θα γινόταν τζίνι να πραγματοποιήσει ότι έχω σημαντικό στο μυαλό μου....
Αυτή η φίλη μου...είναι ένας απο τους ανθρώπους της ζωής μου και θέλω να της πώ μόνο κάτι απλό..
Σ ευχαριστώ!