"Δεν θέλω"......

Πίστευα ότι θα περάσεις...
Το πίστευα πραγματικά....
Η μάλλον το πίστευαν οι άλλοι...και με έκαναν να το πιστέψω και εγώ.....
Και από το "μην ανησυχείς ....σε λίγο θα το θυμάσαι και δεν θα πιστεύεις πώς ήσουνα..." πέρασα απλώς στο ..."ανησυχώ...γιατί θυμάμαι ακόμα και νιώθω ακόμα...και είμαι...ακόμα, ακριβώς το ίδιο όπως ήμουνα πριν..."
Απλώς τώρα πλέον δεν έχω κάτι περισσότερο να κάνω...κάτι περισσότερο να δώσω...
Και υπάρχει μόνο αυτή η τραγική αναμονή, που προέρχεται από το πουθενά γιατί κανείς δεν μου έδωσε δείγματα να περιμένω.
Υπάρχει μόνο αυτός ο φόβος ότι οι μνήμες μου μετά από χρόνια δεν θα περιέχουν στιγμές ευτυχίας. Στιγμές μαζί σου.
Και υπάρχει και αυτό το συναίσθημα που δεν μειώνεται, δεν σβήνει, δεν αλλάζει.
Και δεν ξέρω τι να τα κάνω όλα αυτά και πως να τα διαχειριστώ. Απλά τα έχω στη ζωή μου , πιάνουν τον χώρο μου , κατακλύζουν τις σκέψεις μου, γεμίζουν τα όνειρά μου.
Και μέσα σ αυτήν την ζωή, την αφιερωμένη πλέον σε ένα μικρό άγγελο και στην προσπάθεια της ανάγκης και της επιβίωσης, ένα κομμάτι της είναι πάντα προσκολλημένο σ αυτό που δεν αλλάζει.
Σου χα γράψει κάποτε...." η σκέψη μου, μόνο από σένα γεμάτη.."
Μπορώ να στο γράφω ακόμη.
Μετά από τόσα "αλλά" , μετά από τόσα "δεν μπορώ", μετά από τόσα.."δεν γίνεται"
Γιατί πάντα στο μυαλό μου δεν υπάρχουν "αλλά", δεν υπάρχουν "δεν μπορώ", δεν υπάρχουν "δεν γίνεται"

Αρνούμαι να πιστέψω το "δεν θέλω"..
Ίσως γιατί εγώ μέσα σε όλα αυτά τα "δεν", εγώ απλώς ΘΕΛΩ.
Και αισθάνομαι ότι αυτό το ΘΕΛΩ μπορεί να κάνει στην άκρη τα πάντα , όχι να τα εξαφανίσει προφανώς, απλώς να τα κάνει να φαίνονται τόσο ασήμαντα, τόσο φαιδρά που από μόνα τους θα εξαφανιστούν και θα γίνουν σκόνη .
Και η σκόνη πόσο πολύ μπορεί να μας πειράξει..?

Δεν θέλω να πιστέψω το "δεν θέλω"...
Και αισθάνομαι ότι αυτό το ΘΕΛΩ ακόμα και αν δεν είναι σκόνη και είναι πέτρες, μπορούμε να τις περάσουμε μαζί. Θα είμαι δίπλα σου σε όλον τον δρόμο . Και αυτό θα γίνει τελικά  μια δοκιμασία που θα μας βγάλει στο τέλος νικητές .

Μήπως πρέπει να πιστέψω το "δεν θέλω"
Και αισθάνομαι ότι αυτό το ΘΕΛΩ μπορεί αν είναι τελικά βουνό που θα φωλιάσει τον φόβο μέσα σου και δεν θα μας αφήσεις να κάνουμε καν προσπάθεια να το περάσουμε.  Η μπορεί ο φόβος αυτός να μας τραβήξει τελικά και να πεισμώσουμε και να βάλουμε τα δυνατά μας ώστε η σημαία στην κορυφή να είναι μόνο δικιά μας.

"Δεν θέλω"
Τελικά δεν είναι σκόνη, πέτρες , βουνό.
Είναι η εικόνα όλων αυτών , βαριά τοποθετημένη στο μυαλό σου. Τόσο βαριά , που δεν θα σε αφήσει ποτέ να δεις πέρα από αυτήν.
Και αυτήν την εικόνα εγώ δεν μπορώ να την σβήσω. Δεν μπορώ να την πάρω από εκεί.
Αυτό μπορείς να το κάνεις μόνο εσύ. Πρώτα από όλα για σένα, μετά για μας, μετά για μένα.

Σε πιο Θεό να προσευχηθώ για να την βγάλεις? Μόνο στον Θεό του ΘΕΛΩ μπορώ.