Ένας ολόκληρος ημερολογιακός χρόνος πέρασε και εγώ νομίζω ότι έχω ζήσει 10 χρόνια..
Σαν χθές...η πρώτη κουβέντα που βγήκε απο το στόμα μου για να απαιτήσω πια τα αυτονόητα..
Και απο εκείνη την στιγμή, ένα χρόνο τώρα προσπαθώ με όλη μου τη δύναμη να κρατήσω την δυστυχία που βίωσα, μακρυά απο τον άγγελό μου...
Και εκείνο νομίζει ότι όλα είναι καλά...ότι η μαμά του είναι χαρούμενη όπως πάντα...
Η αφορμή για να σπάσω?
Ένα κόκκινο μεγάλο φορτηγό που έφερε με φόρα πάνω στα πόδια μου..για να παίξει....
Και αυτός ο οξύς αλλά ουσιαστικά ασήμαντος σωματικός πόνος ξεπέρασε τον πόνο της καρδιάς μου που άντεχε μέχρι χθές...και με έκανε να σπάσω...
Και εγώ για πρώτη φορά το άφησα...
Άντεξα τόσο καιρό για να μην δεί ποτέ τα δάκρυα της απόρριψης, τα δάκρυα της μοναξιάς , τα δάκρυα της αρρώστιας και του θανάτου, τα δάκρυα του απόλυτου έρωτα..
Και εχθές τον άφησα να δεί τα δάκρυα της κούρασης , τα δάκρυα του "δεν αντέχω άλλο"...
Συγνώμη άγγελέ μου...
Επετρεψέ μου μια φορά τον χρόνο να βλέπεις την μαμά να σπάει για 10 λεπτά....
Σου υπόσχομαι όλον τον υπόλοιπο χρόνο να κάνω μεγάλη προσπάθεια για να μην καταλαβαίνεις τίποτα κακό, τίποτα άσχημο, τίποτα που να μπορεί να επηρεάσει την ψυχούλα σου..
Και εκείνες τις φορές που θα σπάω...να έρχεσαι κοντά μου όπως εχθές..να μ αγκαλιάζεις και να μου λές πόσο πολύ μ αγαπάς... να μαζεύεις όλα σου τα παιχνίδια νομίζοντας ότι κλαίω για αυτό - που τα εχεις παντού πεταμένα - , να με τραβάς με όλη σου την δύναμη να σηκωθώ απο κάτω για να σου φέρω τον χυμό σου....
Και εγώ άγγελέ μου...σου υπόσχομαι ότι αυτό θα κρατάει μόνο για 10 λεπτά....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου