Υποχώρηση και Αποχώρηση..........

Και είπα ότι ο πάγος θα κράταγε....
Μα κάθε φορά που πλησιάζες  κοντά τον έκανες να λιώνει...
Και εγώ έβαζα πάλι την καρδιά μου στο ψυγείο να παγώσει..και πίστευα ότι το ένα στρώμα πάγου - όσο λεπτό και αν ήταν - πάνω στο άλλο στο τέλος θα ήταν αρκετό..
Μα δεν ήταν...
Και έλιωσε όλος ο πάγος, και έγινε νερό...νερό παγωμένο.... που έτρεξε σταγόνα σταγόνα και έκανε μεγαλύτερη ζημιά από αυτήν που υπήρχε..
Και η καρδιά μου έμεινε εκεί, ανοχύρωτη για μια ακόμη φορά...
Και νιώθω σαν πρωταγωνίστρια στο παραμύθι με τα τρία γουρουνάκια....
Στην αρχή , λειτούργησα σαν το πρώτο...έφτιαξα κάτι από άχυρο, που μόλις το φύσηξες έγινε έρμαιο του αέρα..
Και μετά , λειτούργησα σαν το δεύτερο, έφτιαξα κάτι από ξύλο, που μόλις του έβαλες φωτιά, έγινε στάχτες και κομμάτια...
Και τώρα, πρέπει να λειτουργήσω σαν το τρίτο, να φτιάξω κάτι από πέτρα, από τσιμέντο και σίδερα, να το φτιάξω όσο πιο γερό μπορώ ...ώστε ότι και να κάνεις να μην μπορείς να την αγγίξεις...
Και δεν θα βάλω πόρτες και παράθυρα....και δεν θα βάλω καμινάδα...θα αφήσω μόνο μια μικρή χαραμάδα για να μπαίνει ο αέρας να μην πεθάνει τελείως..
Και θα την αφήσω εκεί...γερά κλεισμένη...γερά προφυλαγμένη ...να μην μπορείς να την φτάσεις...να μην μπορείς να την πληγώσεις....να μην μπορείς να την ξανακάνεις να ελπίζει ....
Και θα της δώσω το χρόνο που χρειάζεται...θα τον βρω....θα τον εφεύρω.....θα τον αναγκάσω....θα τον απειλήσω....
Και αυτήν την φορά για να την αγγίξεις....θα υπάρχει  ένας, ένας και μοναδικός τρόπος.
Αν τον βρεις, θα είναι δική σου.
Αλλιώς απλώς θα υποχωρήσω...και θα αποχωρήσω από το παραμύθι....

"Δεν θέλω"......

Πίστευα ότι θα περάσεις...
Το πίστευα πραγματικά....
Η μάλλον το πίστευαν οι άλλοι...και με έκαναν να το πιστέψω και εγώ.....
Και από το "μην ανησυχείς ....σε λίγο θα το θυμάσαι και δεν θα πιστεύεις πώς ήσουνα..." πέρασα απλώς στο ..."ανησυχώ...γιατί θυμάμαι ακόμα και νιώθω ακόμα...και είμαι...ακόμα, ακριβώς το ίδιο όπως ήμουνα πριν..."
Απλώς τώρα πλέον δεν έχω κάτι περισσότερο να κάνω...κάτι περισσότερο να δώσω...
Και υπάρχει μόνο αυτή η τραγική αναμονή, που προέρχεται από το πουθενά γιατί κανείς δεν μου έδωσε δείγματα να περιμένω.
Υπάρχει μόνο αυτός ο φόβος ότι οι μνήμες μου μετά από χρόνια δεν θα περιέχουν στιγμές ευτυχίας. Στιγμές μαζί σου.
Και υπάρχει και αυτό το συναίσθημα που δεν μειώνεται, δεν σβήνει, δεν αλλάζει.
Και δεν ξέρω τι να τα κάνω όλα αυτά και πως να τα διαχειριστώ. Απλά τα έχω στη ζωή μου , πιάνουν τον χώρο μου , κατακλύζουν τις σκέψεις μου, γεμίζουν τα όνειρά μου.
Και μέσα σ αυτήν την ζωή, την αφιερωμένη πλέον σε ένα μικρό άγγελο και στην προσπάθεια της ανάγκης και της επιβίωσης, ένα κομμάτι της είναι πάντα προσκολλημένο σ αυτό που δεν αλλάζει.
Σου χα γράψει κάποτε...." η σκέψη μου, μόνο από σένα γεμάτη.."
Μπορώ να στο γράφω ακόμη.
Μετά από τόσα "αλλά" , μετά από τόσα "δεν μπορώ", μετά από τόσα.."δεν γίνεται"
Γιατί πάντα στο μυαλό μου δεν υπάρχουν "αλλά", δεν υπάρχουν "δεν μπορώ", δεν υπάρχουν "δεν γίνεται"

Αρνούμαι να πιστέψω το "δεν θέλω"..
Ίσως γιατί εγώ μέσα σε όλα αυτά τα "δεν", εγώ απλώς ΘΕΛΩ.
Και αισθάνομαι ότι αυτό το ΘΕΛΩ μπορεί να κάνει στην άκρη τα πάντα , όχι να τα εξαφανίσει προφανώς, απλώς να τα κάνει να φαίνονται τόσο ασήμαντα, τόσο φαιδρά που από μόνα τους θα εξαφανιστούν και θα γίνουν σκόνη .
Και η σκόνη πόσο πολύ μπορεί να μας πειράξει..?

Δεν θέλω να πιστέψω το "δεν θέλω"...
Και αισθάνομαι ότι αυτό το ΘΕΛΩ ακόμα και αν δεν είναι σκόνη και είναι πέτρες, μπορούμε να τις περάσουμε μαζί. Θα είμαι δίπλα σου σε όλον τον δρόμο . Και αυτό θα γίνει τελικά  μια δοκιμασία που θα μας βγάλει στο τέλος νικητές .

Μήπως πρέπει να πιστέψω το "δεν θέλω"
Και αισθάνομαι ότι αυτό το ΘΕΛΩ μπορεί αν είναι τελικά βουνό που θα φωλιάσει τον φόβο μέσα σου και δεν θα μας αφήσεις να κάνουμε καν προσπάθεια να το περάσουμε.  Η μπορεί ο φόβος αυτός να μας τραβήξει τελικά και να πεισμώσουμε και να βάλουμε τα δυνατά μας ώστε η σημαία στην κορυφή να είναι μόνο δικιά μας.

"Δεν θέλω"
Τελικά δεν είναι σκόνη, πέτρες , βουνό.
Είναι η εικόνα όλων αυτών , βαριά τοποθετημένη στο μυαλό σου. Τόσο βαριά , που δεν θα σε αφήσει ποτέ να δεις πέρα από αυτήν.
Και αυτήν την εικόνα εγώ δεν μπορώ να την σβήσω. Δεν μπορώ να την πάρω από εκεί.
Αυτό μπορείς να το κάνεις μόνο εσύ. Πρώτα από όλα για σένα, μετά για μας, μετά για μένα.

Σε πιο Θεό να προσευχηθώ για να την βγάλεις? Μόνο στον Θεό του ΘΕΛΩ μπορώ.

Το απόλυτο καθόλου...

Μια φίλη μου παιδική, έχει και αυτή θέση εδώ μέσα "κλέβοντας" της μια έκφραση σε μια πολύ απλή ερώτηση.
Ερώτηση...."Πώς νιώθεις?" με απάντηση ...."Το απόλυτο καθόλου"...
Πήρα την άδειά της να το κλέψω για να γράψω γιατί αυτή η έκφραση μου φάνηκε τόσο κοντά μου, τόσο μέσα μου που καλύτερα δεν θα μπορούσα να απαντήσω και εγώ η ίδια...
Προσπάθησα να την καταλάβω για να δώ γιατί χρησιμοποίησε αυτές τις λέξεις και όχι κάποιες άλλες...
"Απόλυτο"
Δεν αφήνει κανένα περιθώριο για εναλλακτική έκφραση. Για κάτι που να το μπέρδεψες, να το παρανοήσες, να μην το καταλάβες. Χρησιμοποίησε την ακραία λέξη για να δείξει το μέγεθος..., το ύψος....το άφταστο..
"Καθόλου"
Όχι "τίποτα". Όχι...
Το "τίποτα" σαν να δηλώνει ότι κάτι δεν υπήρχε ποτέ. Το "καθόλου" δηλώνει ότι κάτι υπήρχε και τώρα δεν υπάρχει πλέον. Στέγνωσε.
Τι όμως? Ο Έρωτας? Το Πάθος? Η προσμονή? Η Ανάγκη? Το Όνειρο? Το Μέλλον?
Όχι..
Η Ελπίδα. Αυτή έφτασε στο καθόλου.
Αυτή που κρατάμε με νύχια και με δόντια με την προσμονή να μην πεθάνει ποτέ. Με την προσμονή να μας κρατήσει ζωντανούς. Αυτή έφτασε στο καθόλου.
Και προσπαθώ αγαπημένη μου φίλη και εγώ με την σειρά μου εξηγώντας γιατί νιώθω το απόλυτο τίποτα να δω που πήγε η Ελπίδα.
Γυρίζω τον μεγάλο κάδο που την έχω και δεν πέφτει σταγόνα. Κοιτάω τον κάδο στο φως να διακρίνω μια σκιά και δεν βλέπω τίποτα. Απλώνω το χέρι μέσα στον κάδο για να πιάσω ίσως την τελευταία μορφή της σκόνης της και το χέρι μου βγαίνει καθαρό.
Αυτό είναι το Απόλυτο Καθόλου αγαπημένη μου φίλη. Ο θάνατος της Ελπίδας.
Και όταν αυτή πεθάνει , τότε όλα μέσα σου γίνονται μια μάζα. Και αυτή η μάζα δεν σου αφήνει περιθώρια να σκεφτείς, να στεναχωρηθείς, να νιώσεις, να κλάψεις.
Την φοβάσαι που την βλέπεις να πεθαίνει αλλά σαν να υπάρχει ένα χέρι που σε τραβάει, παραμένεις εκεί να ακούσεις την τελευταία της ανάσα
Και μετά να την κάνεις τι? Να την θάψεις? Πού? Ποιο μέρος την χωράει? Ποιο μέρος την αντέχει?
Γιατί αυτή, η "Απόλυτη", που κάποτε ήτανε τεράστια και τώρα είναι στο "Καθόλου" ήταν αυτή που σε κράταγε με τη σειρά της ζωντανή, σου έδινε κουράγιο να περιμένεις, σου στέγνωνε τα δάκρυα στα μάτια σου, έφερνε τον ύπνο στο κρεββάτι σου, προκαλούσε το στόμα σου να χαμογελάσει όταν όλα φαινόντουσαν μάταια.
Ελπίδα μου πέθανες. Δεν ξέρω που να σε βάλω σ αυτήν την κατάντια.
Συγνώμη που δεν μπόρεσα να σε κρατήσω ζωντανή.
Συγνώμη που δεν μπόρεσα να παρατείνω άλλο τη ζωή σου.
Συγνώμη που σε άφησα να γίνεις πιο δυνατή από μένα ενώ ήξερα ότι κάποια στιγμή θα καταρρεύσεις.

Και μετά το "Απόλυτο Καθόλου" τι?
Ας αφαιρέσουμε την λέξη "απόλυτο". Ούτε αυτή ζει πια.
Ας προσθέσουμε στην λέξη "καθόλου". Και ας το κάνουμε.."............................." Ότι αντέχει ο καθένας...