Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Η καρέκλα....

Είναι και αυτή η ρημαδοκαρέκλα που δεν σε βοηθάει να κάτσεις..
Σκληρή, επίπεδη, θα πιαστώ ρε παιδί μου λέμε...
Και την αποφεύγω...
Και μαζί της αποφεύγω να πλησιάζω και το τραπέζι που βρίσκεται ο υπολογιστής...
Και μαζί του αποφεύγω και να γράψω σ αυτόν..
Δεν είναι οτι δεν έχω...είναι ότι δεν ξέρω τι να πρωτογράψω....
Θα μου πείς ...άλλος δεν έχει έμπνευση...εσυ που έχεις παραπονιέσαι?
Ναι...γιατί όταν αυτά που θες να γράψεις σου τσιμπάνε λίγο την καρδιά....πηγαίνοντας προς τα πίσω...... βρίσκεις τρόπο να κατηγορήσεις την καρέκλα για όλα...
Και αυτή η καρέκλα δεν θα μπορέσει να σε κάνει ποτέ να ξεχάσεις τις τρείς μέρες που θα σε βοηθήσουν να βγάλεις τον χειμώνα..
Αυτή η καρέκλα δεν θα μπορέσει ποτέ να σε κάνει να ξεχάσεις την σπίθα της ελπίδας που άναψε και κάποιος φύσηξε ξαφνικά και την έσβησε...
Δεν θα μπορέσει ποτέ να σε κάνει να ξεχάσεις το νερό,  τις πέτρες, και την ζέστη - την ζέστη μέσα και έξω απο την ψυχή σου - το ρολόι που χτύπαγε και εσύ ήθελες να σταματήσει, το βλέμμα κάποιες στιγμές που ξεχνιότανε και σου έδειχνε την αλήθεια...
Δεν θα μπορέσει ποτέ να σε κάνει να ξεχάσεις την ευχή για όλο αυτό να παραμείνει έτσι, να μην σταματήσει ποτέ.
Και το μυαλό σου κολλημένο εκεί, γυρίζει και γυρίζει και ψάχνει να βρεί τα λάθη και τις αιτίες...
Και το λάθος βρίσκεται μπροστά σου..που συνεχίζεις να επιμένεις , και να περιμένεις, και να ελπίζεις, εκεί που η ελπίδα έχει σβήσει...
Και μετράς τα λάθη και τα σωστά αλλά μέσα σου ξέρεις ότι τα σωστά είναι τόσα πολλά που τα λάθη δεν φαίνονται κάν...και όμως εσύ αυτά τα λάθη τα χεις κάνει να φαίνονται τεράστια...για να δικαιολογήσεις όχι εσένα....αλλά το χέρι που έσβησε την σπίθα...
Φτάνουν άραγε αυτές οι μέρες να σε κάνουν να συνεχίσεις?
Φτάνουν...άμα προσθέσεις και την αγάπη που δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό...άμα προσθέσεις και την εκτίμηση , και τον σεβασμό, και τον θαυμασμό, και αυτό το κάτι που σε κάνει να επιμένεις και να περιμένεις .....φτάνουν.....
Πέντε λευκές πέτρες που σου θυμίζουν πώς θα έπρεπε να είσαι....που τις βλέπεις κάθε πρωί για να θυμάσαι  - αυτό είναι αστείο - πώς είναι η ευτυχία και πώς εσύ δεν την έχεις...
Έχεις απλώς , έναν υπολογιστή, ένα τραπέζι, και μια καρέκλα...