10 λεπτά.....

Έσπασα...
Ένας ολόκληρος ημερολογιακός χρόνος πέρασε και εγώ νομίζω ότι έχω ζήσει 10 χρόνια..
Σαν χθές...η πρώτη κουβέντα που βγήκε απο το στόμα μου για να απαιτήσω πια τα αυτονόητα..
Και απο εκείνη την στιγμή, ένα χρόνο τώρα προσπαθώ με όλη μου τη δύναμη να κρατήσω την δυστυχία που βίωσα,  μακρυά απο τον άγγελό μου...
Και εκείνο νομίζει ότι όλα είναι καλά...ότι η μαμά του είναι χαρούμενη όπως πάντα...
Η αφορμή για να σπάσω?
Ένα κόκκινο μεγάλο φορτηγό που έφερε με φόρα πάνω στα πόδια μου..για να παίξει....
Και αυτός ο οξύς αλλά ουσιαστικά ασήμαντος σωματικός πόνος ξεπέρασε τον πόνο της καρδιάς μου που άντεχε μέχρι χθές...και με έκανε να σπάσω...
Και εγώ για πρώτη φορά το άφησα...
Άντεξα τόσο καιρό για να μην δεί ποτέ τα δάκρυα της απόρριψης, τα δάκρυα της μοναξιάς , τα δάκρυα της αρρώστιας και του θανάτου, τα δάκρυα του απόλυτου έρωτα..
Και εχθές τον άφησα να δεί τα δάκρυα της κούρασης , τα δάκρυα του "δεν αντέχω άλλο"...
Συγνώμη άγγελέ μου...
Επετρεψέ μου μια φορά τον χρόνο να βλέπεις την μαμά να σπάει για 10 λεπτά....
Σου υπόσχομαι όλον τον υπόλοιπο χρόνο να κάνω μεγάλη προσπάθεια για να μην καταλαβαίνεις τίποτα κακό, τίποτα άσχημο, τίποτα που να μπορεί να επηρεάσει την  ψυχούλα σου..
Και εκείνες τις φορές που θα σπάω...να έρχεσαι κοντά μου όπως εχθές..να μ αγκαλιάζεις και να μου λές πόσο πολύ μ αγαπάς... να μαζεύεις όλα σου τα παιχνίδια νομίζοντας ότι κλαίω για αυτό - που τα εχεις παντού πεταμένα - , να με τραβάς με όλη σου την δύναμη να σηκωθώ απο κάτω για να σου φέρω τον χυμό σου....
Και εγώ άγγελέ μου...σου υπόσχομαι ότι αυτό θα κρατάει μόνο για 10 λεπτά....

Τραμπάλα....

Δεν μπορώ να είμαι κοντά σου...πεθαίνω δυό φορές όταν είμαι μακρυά σου.....
Και το μυαλό μου τραμπάλα...μια απο την μία πλευρά και μία απο την άλλη χωρίς ποτέ μέχρι στιγμής το βάρος να με πάει προς εκεί που πρέπει....
Και νιώθω σαν παιδί στην παιδική χαρά , που το βάλανε στην τραμπάλα μαζί με ένα άλλο με το ίδιο βάρος ακριβώς και δεν μπορώ να του επιβληθώ με τίποτα...
Και ανεβαίνω, κατεβαίνω .....και προσπαθώ να το κρατήσω στον αέρα και να νικήσω..και αυτή η νίκη δεν έρχεται ποτέ...
Και απο την μία είναι πολύ ωραίο το παιχνίδι...από την άλλη ζαλίστηκα και θέλω να κατέβω....να παίξω κάτω στα χαλίκια με τον κουβά και το φτιαράκι μου....
Μα δεν μπορώ...και γύρω μου κανείς να βάλει λίγο βάρος παραπάνω απο την δική μου πλευρά..
Μια ψηλά ..και νιώθω αστέρι...μια χαμηλά και νιώθω χώμα... και στο ενδιάμεσο ο κίνδυνος να πέσω...
Το ξέρω ότι πρέπει να κάνω κάτι, το ξέρω ότι πρέπει να κατέβω απο εκεί...αλλά δεν έχω την δύναμη να το κάνω..και τα υπόλοιπα παιδιά γύρω μου παίζουν τα δικά τους παιχνίδια...
Και εγώ νιώθω έρμαιο μιας τραμπάλας , μιας τραμπάλας που καθορίζει την ηρεμία μου, το μυαλό μου, την ψυχή μου..
Και θέλω να φύγω απο εκεί, να μην την βλέπω κάν, να μην ξανανέβω ποτέ, να μην είμαι ποτέ πια στ αστέρια αλλά και ποτέ πια στο χώμα..
Και αυτή η τραμπάλα έχει γίνει απο μόνη της όλη η παιδική χαρά...δεν βλέπω άλλα παιχνίδια, δεν βλέπω πώς να βγώ απο εκεί μέσα...
Δεν θυμάμαι πώς μπήκα, πόσο κάθησα, πώς ανέβηκα εκεί...με νοιάζει μόνο εκείνο το ψηλά -σαν σοκολάτα χωρίς περιτύλιγμα - και αυτό το χαμηλά  - σαν παγωτό που έχει λιώσει και δεν μπορώ να το φάω -...
Πεθαίνω δυο φορές όταν είμαι μακρυά σου...και παραμένω στην τραμπάλα.....

Κόντρα δρόμος...

Δεν ξέρω πότε αποφάσισα να αρχίσω να ζώ χωρίς περιορισμούς αλλά ίσως αυτή να είναι η πιο σημαντική απόφαση της ζωής μου.
Πηγαίνοντας κόντρα ουσιαστικά στα πρέπει που διέπουν το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου, προσπαθώ βήμα βήμα να απεμπλακώ απο τους τόνους σχοινιά που με δένουν είτε με στεριές, είτε με βράχια , είτε με όνειρα..
Τα βήματα αργά...αλλά τουλάχιστον σταθερά....με πολύ μικρά πισωγυρίσματα όχι για να επιβεβαιώσω το σωστό ή το λάθος, αλλά γιατί η συνήθεια χρόνων είναι κάτι σαν την τρύπα στο αυτί μας...ουσιαστικά δεν κλείνει ποτέ τελείως...και ένα μικρό αλλά επίμονο σκουλαρίκι μπορεί να στην ανοίξει πάλι..
Μπήκα στη διαδικασία να αναθεωρήσω τα πάντα απ την αρχή..Τι είμαι, τι θέλω, τι μπορώ, τι δεν μπορώ (λίγα πράγματα). Να ζήσω την ζωή μου απέξω απο αυτήν, σαν φίλος, σαν εραστής, σαν αδιάφορος περαστικός. Και να την γράψω εδώ μέσα για να την διαβάσει κάποιος η κάποιοι που θα θεωρίσουν ότι μπορούν να μου διαθέσουν λίγο απο τον ελεύθερο χρόνο τους..
Υπάρχει ανάγκη για αυτό? Ναι μάλλον υπάρχει αλλιώς δεν το κάνεις..αλλιώς τα κρατάς απλώς στο μυαλό σου και μένουν εκεί.
Αλλά εγώ δεν θέλω να μένουν εκεί...θέλω να βγαίνουν και να γίνονται φιγούρες σε ένα ηλεκτρονικό χαρτί που τις διαβάζω και τις ξαναδιαβάζω για να επιβεβαιώνω ότι μέσα σ αυτά βρίσκομαι πραγματικά εγώ..
Κάποιες φορές θα είναι χείμμαρος σκέψεων , κάποιες φορές θα είναι ιστορίες φανταστικές, κάποιες φορές ιστορίες ζωής, κάποιες φορές ελπίδες που θα με κάνουν να μπορώ να στέκομαι στα πόδια μου.
Όλες τις φορές όμως θα είναι πράγματα δικά μου..κατεχόμενα...χωρίς ταμπέλες, χωρίς να είναι κλεισμένα σε σύρματα..ελεύθερα να φύγουν και να πάνε εκεί που θέλουν.
Δύσκολη απόφαση, δύσκολη η εκτέλεση...
Πολύς και μακρύς δρόμος, γεμάτος απο εμπόδια , μα τουλάχιστον δρόμος που τον περπατάς και που όταν έρθει η ώρα να κάνεις τον απολογισμό σου δεν θα είναι γεμάτος με πρέπει, δήθεν και απωθημένα ζωής κάποιων άλλων...
Και αυτός ο απολογισμός ίσως να είναι το πιο σημαντικό πράγμα στην ζωή μας όταν θα έρθει η ώρα να μην υπάρχουμε σ αυτήν....

Μηδέν...

Με μηδένισες.... 
Πήρες απο μέσα μου λύπες , χαρές, εμπειρίες, σκέψεις, όνειρα τόσων ετών και τα έφερες πάλι στο μηδέν..
Σαν να ξαναγύρισα πάλι απο την αρχή χωρίς τίποτα γραμμένο στον μυαλό και στην καρδιά μου, καθαρή , εξαγνισμένη, έτοιμη για αυτό που μου προσφέρεις χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς υπαναχωρήσεις, χωρίς κακές σκέψεις...
Δεν έχω τίποτα να συγκρίνω. Δεν υπάρχει παρελθόν, μόνο παρόν και μέλλον...
Και αυτό το παρόν που θα γίνει παρελθόν, θα είναι  δικό σου...
Και αυτό το μέλλον που δεν θα ρθει ποτέ, πάλι και αυτό δικό σου θα ναι..
Και προσπαθώ με όλη μου την δύναμη να ζήσω αυτό το παρόν..που θα γίνει παρελθόν...και που δεν θα χει μέλλον...
Για να χω κάτι σημαντικό να γράψω σ αυτό το κοντέρ που μηδενίστηκε χωρίς να το περιμένω..
Δεν ξέρω τι θα γράψει...πόσα μέτρα ή πόσα χιλιόμετρα...
Το μόνο που με νοιάζει είναι αυτά να είναι καμωμένα σε όμορφους δρόμους...
Το τέλος του δρόμου δεν το ξέρει κανείς μας...ή το ξέρουμε... και ο καθένας το περιμένει για τους δικούς του λόγους...
Άλλος για να φτιάξει το μέλλον του , και άλλος για να δημιουργήσει το παρελθόν του...
Σ ευχαριστώ που με μηδένισες....η εμπειρία και μόνο άξιζε για μια ζωή....

"Εγώ"

Κάποιος θα μπορούσε προφανώς να το πεί και τραγική ειρωνία...Να χρησιμοποιώ το "εγώ" σαν δείγμα του εαυτού μου -κάτι που μοιάζει εγωιστικό-...ενώ στην ουσία όταν χρειάζεται να φέρω αυτό το "εγώ" στην επιφάνεια , να έχω την μαγική ικανότητα να το εκμηδενίζω....
Προφανώς υπάρχουν αυτές οι φορές που χρειάζεται να βγαίνει μπροστά και να παίρνει τα ηνία σ αυτόν τον άκρως και άκρων συναισθηματικό εαυτό μου και εκεί γίνεται ανεξέλεγκτο.
Δεν είναι ότι δεν θέλω να το κοντρολάρω...ούτε ότι δεν ξέρω να το χρησιμοποιήσω...
Είναι ότι άτυπα επέλεξα στην ζωή μου να μπαίνει δεύτερο ή και τρίτο πίσω από συναισθήματα και ανάγκες που είναι πιο ισχυρά απο αυτό...
Είναι ότι πιστεύω ενδόμειχα ότι χωρίς αυτό είμαι πιο αθώα και πιο ανοικτή απέναντι στους ανθρώπους...Είναι ότι για μένα η συγχώρεση δεν είναι αδυναμία αλλά δύναμη....
Είναι ότι περιμένω απο τους άλλους να το αναγνωρίσουν και όχι να το πατήσουν με όλη τους την δύναμη...
Συχνά πέφτω έξω...πιο συχνά απο ότι θέλω ή απο ότι περιμένω...
Αλλά επιμένω..
Και δεν ξέρω άν κάνω καλά που επιμένω...αλλά όταν πιστεύεις σε κάτι πολύ δεν πρέπει να κάνεις τα αδύνατα δυνατά να το υποστηρίζεις μέχρι τέλους?
Ποιό τέλος όμως? Το δικό μου? Του "εγώ" των υπολοίπων? Της αξιοπρέπειάς μου..? Ποιό τέλος?
Και αυτό το 2% που διατυμπανίζω να τελευταία χρόνια ότι δεν αφήνω κανέναν να το πατήσει...τελικά το έχουν πατήσει?..το έχουν καταπατήσει? ή είναι τόσο μακρυνό που τελικά πριν το πατήσει κάποιος εγώ απλώς δεν το βλέπω?
Μα κάθε φορά που με ρωτάει..."να βγώ τώρα..? ήρθε η ώρα μου..." εγώ γιατί δεν το αφήνω ? Γιατί τραβάω τα όρια ? Και όταν αυτά τα όρια σπάσουν...ποιος θα σπάσει πρώτος...οι άλλοι? η εγώ? (πάλι οι άλλοι πριν απο μένα....)
Ουτοπικό το "εγώ" τελικά....
Το μόνο που εννοείται μέσα απο αυτό είναι ένας ξεχωριστός και μοναδικός άνθρωπος ίσως διαφορετικός απο τους άλλους..
Τελικά πειράζει αυτό?
ΟΧΙ, ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ.

(Καλώς+ρέω) ...η δροσερή ώς καθαρό νερό

Η δροσερή ώς καθαρό νερό φίλη της ζωής μου....
Απο τότε που ονειρευόμουνα τη ζωή μου ...μέχρι και τώρα που δεν ζώ το όνειρό μου.....
Από τότε που χτύπαγα το εισιτήριο στα λεωφορεία και ήξερα τα δρομολόγια απέξω....μέχρι τώρα που άν δεν έχω αυτοκίνητο ζορίζομαι λίγο παραπάνω...
Απο τότε που νομίζαμε ότι όλα θα γίνουν για μια φορά ...μέχρι τώρα που ξέρουμε ότι αυτή η μιά φορά δεν είναι στο χέρι μας να κρατήσει για πάντα....
Απο τότε που μαυρίζαμε τα καλοκαίρια κάτω απο τον ήλιο χωρίς να υπολογίζουμε το κόστος,  μέχρι τώρα που βάζουμε αντιηλιακό με δείκτη 50 στα παιδιά μας....
Απο τότε που πίναμε τα σφηνάκια τεκίλας σαν να ήτανε νερό...μέχρι τώρα που στα τρία ποτήρια κρασί ξέρουμε ότι θα δυσκολευτούμε λίγο το πρωί....
Απο τότε που κλαίγαμε για τα πιό απλά πράγματα μέχρι τώρα που κλαίμε για τα πιο σημαντικά....
Απο τότε που τα βλέπαμε όλα άσπρα...μέχρι τώρα που μας επιβάλλουν να τα βλέπουμε όλα γκρίζα...
Αυτή η φίλη της ζωής μου....που έχει ακούσει τα γέλια μου...τα κλαματά μου....τον πόνο μου...την ευτυχία μου...τα παράπονά μου...την απουσία μου...ίσως και την αδιαφορία μου κάποιες στιγμές...αυτή που είναι ακόμα εδώ και με ανέχεται να της μιλάω με τις ώρες για τα ίδια ακριβώς πράγματα χωρίς να παραπονιέται ποτέ...αυτή που όποια ώρα και να την πάρω τηλέφωνο είναι εκεί για ότι χρειαστώ....αυτή που μου δίνει κουράγιο όταν δεν έχω....που ανασύρει την δύναμη απο μέσα μου όταν δεν την βρίσκω...που μ αγαπάει γιατί είμαι εγώ και γιατί ξ'ερει τι είμαι ακριβώς....αυτή που πιστεύει ότι αξίζω πάντα πιο πολλά απο όσα πιστεύω εγώ...αυτή που άν μπορούσε θα γινόταν τζίνι να πραγματοποιήσει ότι έχω σημαντικό στο μυαλό μου....
Αυτή η φίλη μου...είναι ένας απο τους ανθρώπους της ζωής μου και θέλω να της πώ μόνο κάτι απλό..
Σ ευχαριστώ!

3.43 π.μ......

Και είναι εκείνη η στιγμή που η κόρη του ματιού μου προσπαθεί να εστιάσει στο ρολόι ενώ ταυτόχρονα το μυαλό μου παρακαλάει να μην είναι 3 αυτό που βλέπω πρώτο πρώτο αλλά 8...
Αλλά δεν είναι....
Είναι 3.43 και το χρώμα στο παράθυρο μου είναι ακόμα μαύρο...
Και ξέρω ότι ήρθε πάλι η ώρα που θα μπείς στο μυαλό μου και δεν θα μ αφήσεις να κοιμηθώ ξανά....
Και ενώ παρακαλάω να βγείς...δεν κάνω τίποτα άλλο παρά το να σε σκέφτομαι...
Και αλλάζω τη θέση στο μαξιλάρι....και λέω προσευχές να σε ξεχάσω....και το μόνο που γίνεται είναι να γράφεις στο μυαλό μου ιστορίες που δεν αφήνουν τα μάτια μου να κλείσουν...
Και εκείνος ο καναπές που την πλάτη του την ονομάζω "στέρνο σου"..και εκείνα τα μικρά μαξιλαράκια που τα ονομάζω "χέρια σου"..γίνεται η μόνη συντροφιά μου...
Και εκείνο το κουτί που αλλάζει τα χρώματα σε δευτερόλεπτα γίνεται ο τρόπος να απομακρύνεσαι λίγο απο τα μάτια μου...και να τα αφήνει να κλείνουν λίγο μέχρι που η σκέψη σου έρχεται πάλι κοντά μου και το νερό στα μάτια μου κυλάει στα "χέρια σου" και χάνεται...
Και εγώ...κολλάω στο "στέρνο σου" και παίρνω κομμάτι απο τη ζεστασιά σου...και κάνω πως ζώ στο όνειρό μου μπας και με πάρει ο ύπνος....
Τίποτα....

Γιατί έχεις γίνει ο ύπνος μου....το όνειρό μου....η πρώτη μου σκέψη το πρωί....το νερό στην βρύση που πλένομαι....το άρωμα στο δωμάτιό μου....τα παπούτσια που φοράω...
Έχεις γίνει το μόνιμο 3  που βλέπω στο ρολόι μου...η έχεις γίνει απλώς ο έρωτας της ζωής μου...

Ζωή μου.....

Ζωή μου....
Ηρθες στην ζωή μου απο μια Ζωή, που σίγουρα δεν ήξερε ότι θα βρεθώ στον δρόμο σου.....
Ουτε η δική μου ζωή το ήξερε...απλώς το περίμενε.....
Λίγο αργά ή και στην ώρα που έπρεπε , αλλά διαβαίνοντας τον δρόμο τόσο αργά που η δική μου ζωή δεν έχει πια την πολυτέλεια τέτοιου χρόνου....
Και όμως χωρίς να το πολυσκεφτώ...αφήνω την ζωή μου να περνάει μήπως και τελικά συναντηθεί με την δική σου....Αυτήν που ζήτησα, αυτήν που πόθησα τόσο πολύ και που δεν θέλω με κανέναν τρόπο να μου φύγει....
Για να ενώσω την δική μου την ζωή , με την δική σου τη ζωή, και να φτιάξουμε μια καινούγια ζωή ....και μετά άλλη μια Ζωή.....ίδια μ αυτήν που σε έφερε....
Και έτσι θα έχεις πάντα τρείς ζωές....τη δική σου τη Ζωή....την δική μου την ζωή....και την δική μας την Ζωή.....
Μην τις αφήσεις να περάσουν χωρίς να τις ζήσεις.....

Θα ναι πιο όμορφες απο ότι μπορείς να φανταστείς.....

Mama......

Prwth fora pou den m akous..
Prwth fora pou den mou dineis shmmasia...
Dystyxws den se prolava na sta pw ola....panta nomiza oti tha exw xrono na to kanw...alla telika oti afhneis...se afhnei kapoia stigmh ekeino prwto..
Kai twra prospatho na piasw kouventa me ena apsyxo marmaro...ololeyko men...alla marmaro....me mia fwtografia pou den eisai esy...me enan stavro pou den eimai sigourh oti ton pistevw pleon...me kati xalikia pou sou valame kouverta gia na mhn krywneis pou einai toso ma toso pagwmena....
Kai tipota apo afta den mou dinei shmmasia....
Oute ta louloudia pou kontevo na ta pnixw kai afta apo to nero mhn tyxon kai marathoune...kai paraponetheis oti den ta potisame...
Kai se plenw...opws tote.....kai sou milaw....alla esy den m akous...
Xerw oti den eisai ekei alla den tolmw na koitaxw pouthena allou mhpos kanw lathos....
Kai omws...eisai h monh....agaphmenh mou....pou mporw na milhsw kai na ta pw ola....
Giati den mou apantas?
Steile mou kati na se katalavw akoma kai an einai mesa sta dakrya mou....
Steile mou kati na se niwsw akoma kai an einai h katastrofh mou....
Alla ela....
Den tha xanapw pote thn lexh mana...mama....manoula....xrysoulaki mou....
Kai afto me skotwnei giati xerw pia oti otan fefgei apo to stoma mou...den vriskei ton apostolea...
Opou kai na sai ...na sai vasilissa....opws sou axize.......sthn zwh.......kai ston thanato.......

Na mhn xexaseis pote poso s agapw......MAMA......

To tzaki..

Kai m akouei...kai den milaei....
Milaw mono egw....kai afto tentwnei t aftia tou.....kai prospathei na katalavei....
Skoupizei ta dakrya mou....xefouskwnei ta prismena mou matia....kai prospathei na katalavei....
Kai egw tou milaw...kai tou lew oti yparxei mesa sthn psyxh mou.....kai akoma perissotera.... ap afta pou den ta les..apo afta pou ta kryveis...apo afta pou ginontai provlhmata...kai den s afhnoun na zhseis....na zhseis opws theleis...
Kai tou milaw gia pono, gia kommatia, gia thn grammh konta sthn trella, gia thn aperanth agaph pou mou xtyphse thn porta kai enw anoixa...ekeinh apofasise na fygei...
Kai tou lew poso prospathw na thn ferw pisw...kai den tolmw xana na ths xtyphso egw thn porta.....aplws perimenw...
Den xerw gia poso kairo...den xerw gia posa xronia...
Den yparxei tipota kai pera apo afto....kai einai toso alhthino afto pou me tromazei....kai oso perissotero me tromazei toso pio poly to prospathw..
Oxi gia na xeperasw ton fovo...oxi....aplws gia na ton antimetwpisw...na ton ferw dipla mou..na zhsw mazi tou...na m afhsei gia mia fora na kanw afto pou kathe poros sto kormi mou kai kathe kommati tou myalou mou thelei na kanei....
NA EINAI MAZI SOU.
Agaphmeno mou tzaki ...den xerw gia poso kairo tha me akous akoma...den xerw pote tha varetheis na mou skoupizeis ta dakrya....alla se parakalw meine ekei gia mena. Eisai to mono pou einai ekei gia mena......oti wra kai na to zhthsw...